We hebben zojuist twee teksten gehoord waarin het gaat over de herder en de kudde: bijbelse beelden die vaak terug komen en waarvan we stilaan de betekenis goed begrijpen. Immers, zoals het gaat voor elk bijbels verhaal, hebben we hier niet allen te maken met mooie oude teksten.
Het gaat ook en steeds weer over diegenen die deze verhalen lezen of beluisteren. Elk verhaal uit het Evangelie is ook ons verhaal. Deze teksten gaan weer eens over ons, over onze gemeenschap, onze parochie. Let wel: Jezus zendt zijn leerlingen uit. Er staat niet zijn apostelen. Het gaat over zijn leerlingen, dus ook over ons.
Het is goed dat er in een parochiegemeenschap mensen zijn die voor anderen zorg dragen. Als het enigszins kan moet er een herder zijn die heel speciaal er voor zorgt dat niemand verloren gaat, dat niemand iets tekort worden gedaan, dat iedereen erbij hoort. Maar, we weten het maar al te goed, mensen die zich daartoe geroepen weten worden zeldzaam. En toch moet de parochie een levende gemeenschap blijven. Ik maak me daarover grote zorgen. Want de oogst is heel groot, zoals Jezus zegt.
We merken dat Jezus, in het evangelie, niet alleen zorg draagt voor zijn leerlingen. Hij is er niet alleen voor zijn eigen volk, voor zijn eigen geloofsgenoten. Hij gaat ook om met niet-Joden, met Samaritanen, met de heidense honderdman. Ons Heer maakt écht geen onderscheid tussen gelovig of minder gelovig, tussen mensen die wat meer zijn en wat minder, tussen echte leden van de gemeenschap en gasten. Bij Ons Heer moeten alle eerlijke en rechtzinnige mensen zich thuis voelen. Niemand mag bang zijn voor wie dan ook leerling is van Jezus Chritus.
Zo moet het ook gaan in een parochiegemeenschap: zij moet open staan voor alle mensen van goede wil. Daarom is het zo belangrijk dat ons kerkgebouw toegankelijk blijft. Kijk maar eens in het gastenboek. Bezoekers voelen zich hier goed. Het gaat echter niet in de eerste plaats over het kerkgebouw maar ook en vooral over onze parochiegemeenschap. Om dat echter aan te kunnen hebben we zelf inspiratie nodig, bemoediging, bezieling.
De inspiratie komt van de Herder bij uitstek, Jezus Christus. Hij is de ziel van een gemeenschap, een parochie. Maar dat kan maar als er mensen zijn die er werk van maken om die inspiratie bij ons wakker te houden. Wij hebben immers nood aan bezielende mensen. We moeten die bezieling aan elkaar blijven doorgeven zodat de boodschap niet verloren gaat.
We moeten wel heel realistisch zijn en beseffen dat wij allemaal daar serieus werk moeten van maken. We moeten dus allemaal beseffen dat het de moeite loont om daaraan te werken.
Zijn wij er ons ten volle van bewust dat wij als gelovige gemeenschap daar iets moeten aan doen? Denken wij niet te vlug dat wij daartoe niet in staat zijn? Weet u dat in de meeste parochies in Oost-Congo de gelovigen, en vooral de vrouwen, er voor zorgen dat in de hoogste nood de kerk present blijft, het opneemt voor de zwakkeren, de zondagse dienst verzekeren. Zij geven de gelovige bezieling door, waardoor mensen de angst trotseren. Zij helpen de medemenen rechtop leven in de soms meest tragische omstandigheden. Dat is Kerk zijn! Dat is de Kerk van de vluchtelingen, de verjaagden. Zij voelen zich nergens geïnstalleerd en verzekerd. Bewonderenswaardige mensen zijn het. Moedige mensen. Als ze dat ginder kunnen, waarom zouden wij het niet aankunnen, wij die het uiteindelijk heel goed hebben.
Wij moeten er ons bewust van zijn dat we allemaal medeverantwoordelijk zijn voor het heil, het geluk van onze medemensen, ieder naar eigen kracht en vermogen.
Ieder van ons moet op één of andere manier medeverantwoordelijk zijn voor de toekomst van deze parochie. Eigenlijk is dit een unieke kans om onze eigen verantwoordelijkheden op te nemen. Echt waar, onze toekomst ligt helemaal in onze eigen handen. Ik wens jullie sterkte toe.
Bie Boon - Meise
telenet.be)