preek Mailing List: homilie B 23e zondag Diaken Christiaan

[Christiaan Plaisier (diakenchristiaan]

Homilie 23^e zondag B     5-6/09/2009                   diaken Christiaan Plaisier

Beste broeders en zusters,

Vandaag horen we in het evangelie hoe een man, die doof is en moeilijk kan spreken, bij Jezus wordt gebracht, om hem de handen op te leggen. Maar Jezus doet veel meer dan dat. Hij neemt de man apart, steekt zijn vingers in diens oren en raakt zijn tong aan met speeksel. Jezus handelt heel direct. Door de aanraking met speeksel maakt Jezus de man duidelijk dat hij hem wil genezen. Wij kennen dit gebruik ook wel. Als vader heb ik zoiets nog nooit gedaan, maar moeders doen dit vaak instinctief wanneer een kind zich bezeerd heeft. Ze strijken wat speeksel op de pijnlijke plek. Het is eigenlijk een intieme vorm van liefde, die het kind helpt om te pijn te vergeten.

Ook Jezus gaat hier heel teder te werk. Hij neemt de man apart, buiten de kring van zijn bekenden. Hij wil met hem alleen zijn en hem van man tot man in de ogen zien. Hij wil hem aanraken, hem toespreken, hem de tijd geven om tot zichzelf te komen. In zo’n sfeer van geborgenheid en aanvaarding kan de tong van de man loskomen.

En dat is wat Jezus met ons allemaal wil doen. Vandaag neemt Jezus ons apart, weg van de menigte, weg van het lawaai van ons dagelijks leven, weg van de mensen, die voortdurend om ons heen zijn en ons bezighouden. Vandaag neemt Jezus ons op in zijn hart. We krijgen een voorkeurs- behandeling. Ieder van ons mag met hem alleen zijn. Jezus wil ons aanraken en onze wonden helen. Maar dan dienen we ons wel open te stellen voor hem en het contact, dat hij met ons zoekt, toelaten. Als we ons durven laten aanraken door Jezus, kunnen er dingen gebeuren die we niet voor mogelijk houden. Stel dat de doofstomme man zich niet had laten aanraken, dan had Jezus niets kunnen doen.

Aangeraakt willen worden, betekent kwetsbaar zijn tegenover God en onze medemens, je zwakke kanten kunnen bekennen, je wonden laten zien, je ziekte niet verbergen.

Want doofstom zijn we wel eens allemaal. We kunnen soms zo in onszelf opgesloten zitten dat we doof zijn voor de vragen en noden van mensen rondom ons. We horen ook niet altijd wat God ons wil zeggen door medemensen. We horen alleen wat ons bevestigt en niet wat ons in vraag stelt. Soms zijn we bang voor de afwijzing die in woorden van mensen zou kunnen klinken. En terwijl Jezus speeksel strijkt op de tong van een ander, zouden wij soms liever spugen op mensen, omdat ze voor ons niets waard zijn.

Maar we kunnen ook doofstom zijn op een heel andere manier. Ik kan monddood gemaakt zijn omdat anderen me niet begrijpen, omdat ze me niet laten uitspreken, omdat ze mijn vertrouwen misbruikt hebben of omdat ik me minderwaardig voel en mezelf niet durf blootgeven tegenover God en de mensen. Misschien ben ik wel stom geworden tegenover God omdat mijn gebeden niet verhoord werden.

Beste mensen, vandaag krijgen we de kans om ons te laten aanraken door Jezus en ons te laten genezen. Want het belangrijkste dat Jezus ons gegeven heeft, is zijn lichaam en zijn bloed. Daarmee wil hij in contact komen met ons. Wanneer we straks naar de communie gaan, neemt Jezus ons apart. In de hostie legt Jezus zich zelf in onze hand. Het is aan ons om hem binnen te laten en ons te laten aanraken op plaatsen waar niemand mag komen, op onaangeroerde plekken, die jezelf niet graag waarneemt, die je zeker aan niemand wil laten zien, op plaatsen met veel pijn.

Beste mensen, zoals een moeder liefdevol speeksel strijkt op de wonde van haar kind, zo wil Jezus ons teder aanraken. Als we dit toelaten, kan Jezus ook tegen elk van ons zeggen: “Effata”, zodat we kunnen openbloeien en met meer overtuiging onszelf durven zijn en niet langer doofstom zijn voor de mensen die op ons rekenen. Amen.