|
VIERDE ZONDAG VAN DE ADVENT JAAR C 2009
Op deze laatste zondag van de advent staat de ontmoeting van Maria en haar nicht Elisabeth centraal. Maria gaat op bezoek bij haar nicht Elisabeth, van wie ze vernomen had dat ze in verwachting was. Het Lucasevangelie van vandaag beschrijft de ontmoeting tussen die twee vrouwen. Wanneer twee vrouwen in blijde verwachting elkaar ontmoeten, dan kan ik vermoeden dat het gesprek gaat over wat ze in het diepste van hun hart ervaren. Ik las eens een interview met een vrouw die een kind had maar er ook twee had verloren bij wiegendood. In de literaire wereld is zij gekend als een fervente feministe. Gedurende het gesprek, waarin het ging over de lasten van het moederschap, zei ze plots: "Wij moéten de kinderen niet ter wereld brengen. Wij, vrouwen, wij mogen zwanger zijn." Dit is toch wel het meest wonderbare wat mensen kunnen doen: leven geven aan een kind, en zo op de meest intense wijze deel hebben aan de scheppingskracht van God.
Het evangelie van vandaag vertelt zeer eenvoudige dingen o.a. dat ze elkaar groeten. Een mens groeten betekent dat je hem gezien hebt, dat je aandacht voor hem hebt en dat je hem goed gezind bent. Dat hebben wij al ervaren. Als we in de naamloze massa van het openbaar verkeer zitten, of ergens in een warenhuis gaan winkelen, kan het gebeuren dat we plots iemand ontmoeten en dat die ons goede dag zegt. Plots valt de anonimiteit weg. We ontmoeten iemand die meeleeft, die onze zorgen deelt, die iets van zichzelf geeft. Iemand een goede dag wensen betekent dat we hem alle goeds toewensen voor die dag. Dat is iets wat wij niet genoeg doen. Op straat, in onze werk, in onze kerk gaan wij zo vaak elkaar anoniem voorbij. Ik zie dat wel eens ‘s morgens wanneer de kinderen met een van hun ouders naar school gebracht worden. Het geeft een gek gevoel dat mensen dan elkaar voorbij gaan zonder iets te zeggen, zonder een gewone groet. - Hoe dikwijls gebeurt het niet dat wij in de kerk naast elkaar zitten zonder elkaar te kennen. Vinden jullie niet dat dit toch maar eigenaardig is. Gemeenschap vormen is toch veel meer dan naast elkaar zitten en samen zingen en bidden. Gemeenschap vormen is ook elkaar het beste toewensen, een goede dag toewensen.
Die groet van Maria aan Elisabeth bracht vreugde mee. De groet die zij van God ontvangen had geeft zij door aan Elisabeth. Dat heeft haar gelukkig gemaakt. Niet te verwonderen dat ze tegen Maria zei: "Zie, bij uw groet sprong het kind van vreugde op in mijn schoot." Elisabeth voelt dus leven in haar schoot. Hier wil dat ook zeggen hoe diep gelukkig ze is met het bezoek van Maria.
Elkaar bezoeken, elkaar waarderen, elkaar goede dag zeggen: dat kan toch zo belangrijk zijn in het leven van mensen. Het evangelie van vandaag heeft het ook daarover.
Concreet zou ik hieruit het volgende willen halen.
We leven in onze parochie halfweg tussen het landelijke en het stedelijke. Het gevaar is dat wij in sommige wijken elkaar niet meer kennen. Mensen die hier komen wonen lopen de kans zich hier niet thuis te voelen als ze niet opgevangen worden, omdat ze leven in een wijk van onbekende gezichten. Deze mensen opvangen zou een belangrijke opdracht kunnen zijn voor alle parochianen. Dat is toch niet moeilijk. Elkaar op straat goede dag zeggen, een babbeltje slaan, een kaartje in de bus steken bij een geboorte, ons medeleven betuigen bij een afsterven en naar elkaar toegaan... dat alles brengt mensen dichter bij elkaar.
In elke viering worden wij van Godswege begroet: "De Heer zal met u zijn" zeg de celebrant vanachter het altaar. Dat is hetzelfde als de groet van de Engel aan Maria. "Vrees niet, de Heer is met u". Wij moeten die groet van God aan elkaar doorgeven. Dat is meer dan gewoon goede dag zeggen, dat is menen dat we als gelovigen hun het beste toewensen, namelijk de vriendschap van God. Wij zijn het niet gewoon in de viering elkaar de vredewens door te geven. Dat ligt niet in onze aard en we moeten dat niet forceren. Maar als we mekaar ergens ontmoeten, of als we straks op de trappen van de kerk van elkaar afscheid nemen, waarom zouden we dat niet oprecht en hartelijk doen. Als we tijdens de komende feesten mekaar ontmoeten, waarom dan niet zonder complimenten maar van harte elkaar het beste toewensen. We moeten dit niet te pas en te onpas doen, maar de mensen mogen wel aan ons zien dat wij ons met ons geloof in Jezus Christus gelukkig voelen.
We moeten het geloven: telkens wanneer mensen elkaar in goedheid en welwillendheid ontmoeten, daar is Gods liefde aanwezig. Dat is het beste geschenk dat we aan mekaar kunnen geven. Wij moeten voor elkaar bron van vrede, van vreugde zijn. Die vreugde wordt dan wederzijds. Maria zal plots delen in de vreugde van haar nicht Elisabeth. Zij zal het uitjubelen: mijn hart zingt voor de Heer: Magnificat. Wij zijn echt gelukkig, omdat God met ons is.
Bie Boon (Meise) | 
telenet.be)