|
Groetjes,
Bie Boon
GEDAANTEVERANDERING VAN DE HEER 2e ZONDAG VAN DE VASTEN
Het evangelie van vandaag is weeral een wonder verhaal, een verhaal dat verwondering opwekt en dat sommige nuchtere moderne mensen het voorhoofd doet fronsen. Een gedaanteverandering: wat is dat voor iets? Is ons Heer daar zo plots helemaal van gedaante verandert, voor een korte tijd om daarna weer heel gewoon te worden? Het zou een beetje doen denken aan een sprookje waarin verteld wordt dat alles goed eindigt. Toch vind ik dit een heel belangrijk verhaal.
We moeten eens rondom ons kijken, vandaag. Eigenlijk zijn er toch maar weinig mensen met stralende gezichten. Dat is ook wel te begrijpen. De werkelijkheid waarin wij leven is zelden paradijselijk. Ze is dikwijls somber. Het gebeurt toch ook dat iemand straalt van geluk, en dat doet deugd aan diegenen die dat zien. We hebben dat zeker al ervaren.
Neem thuis eens de bijbel en lees het Lucasevangelie, 9e hoofdstuk. Jezus vertelt dat Hij als Messias zal moeten lijden en sterven. Bij Matteüs wordt zelf verteld dat er een harde woordenwisseling komt tussen Jezus en Petrus. De apostelen dachten dat de komst van de Messias zou gebeuren vol glorie. God zou zijn macht openbaren en alle kwade machten zouden zich aan de Messias onderwerpen. De woorden van Jezus over zijn lijden stemmen helemaal niet overeen met wat zij verwachten van de komst van de Messias.
Ze hebben dus een bemoediging nodig om dat te boven te komen. Ze hebben nood aan een stralend gezicht van Jezus. Dat gebeurt op de Taborberg. Als een flits zien ze Hem in volle glorie. Zij krijgen plots inzicht in wat er echt gaat gebeuren. Onmiddellijk daarna echter worden ze terug naar de werkelijkheid gebracht, met de twee voeten op de harde grond.
Onder ons zijn er zeker die op een of andere manier aan alpinisme hebben gedaan of die tenminste al tot boven op een bergtop geraakt zijn. Om erboven te geraken moet je heel hard op je tanden bijten. Maar eens daarboven: mensen, wat een heerlijkheid! Door de grootsheid van het ongelofelijke berglandschap word je je bewust van je eigen kleinheid. En als je dan terug naar beneden, naar het dal komt dan voel je je een ander mens. Je hebt de betrekkelijkheid ingezien van je eigen onoverkomelijke moeilijkheden.
Maar meestal gaat dat zonder bergen! Gewoon midden in je vlakke bestaan heb je wel eens een gelukservaring. Het gebeurt toch wel eens dat we ons goed voelen: we ervaren solidariteit van anderen in moeilijke omstandigheden. Dat stemt tot dankbaarheid. We kunnen soms smelten van geluk omdat iemand van ons houdt. Zulke momenten maken het leven zinvol en draaglijk. Dit zijn topmomenten die we nodig hebben.
Ik heb eens een zwaar zieke man gekend. Het leven was voor hem een kruis. Maar hij had één enorm groot geluk: hij wist dat hij omgeven was door de vriendschap en de genegenheid van zijn kinderen en hij was d'r fier op. Hij kon zich daaraan optrekken. Deze eenvoudige man kon ook bidden. Hij zei dat hij daar enorm veel steun in vond. En nu komen we terug naar het evangelie van vandaag:
"Terwijl Jezus bad, werd zijn gelaat veranderd." Terwijl Hij bad. Hij bad wel lang, want zijn drie leerlingen waren erbij in slaap gevallen. Jezus bad en het vooruitzicht van de kruisdood werd niet weggenomen, de toekomst bleef even dreigend omdat Hij door haatdragende mensen vervolgd werd. Terwijl Hij bad is er niets veranderd. Alleen Hijzelf veranderde van gedaante. Het gebed was Jezus' top ervaring: al biddend werd Hij verlicht. De drie apostelen krijgen daarbij een soort toekomstvisioen. Het lijden dat Jezus voorspelt heeft is niet het einde.
Als wij bidden is het ook zo: het leed wordt niet weggenomen. Je blijft ziek. Je zorgen blijven even groot. Het onrecht gaat gewoon door. Rondom je is niets veranderd. Maar, als je echt met overgave bidt, ben je zelf veranderd. Er komt vertrouwen. "Ik kan het wel aan", denk je. "God is immers met mij bezig. Ik ben voor Hem iets waard. Ik ben een deeltje van die immense schepping waarin Gods liefde door mij kan stralen, hier en nu." Door te bidden beseffen wij dat ons leven zinvol wordt. Door te bidden komt er licht in ons leven, het Licht dat van God komt. Het Licht van de Taborberg. En wie biddend verbonden blijft met dat Licht, weet dat er aan de overkant van de duisternis licht is. God.
Men zegt soms dat christenen een zekere cultus hebben voor het lijden. We moeten boete doen, we moeten verstervingen doen, we moeten ons veel ontzeggen. Er zijn er zelfs die beweren dat God zijn liefde betoont door ons te doen lijden. Ik geloof dat niet. Wat Hij wel doet is ons de zekerheid te geven dat het lijden niet het einde is en dat het leven het zal halen op de dood, het licht op de duisternis, de hoop op de wanhoop. De liefhebbende God heeft het laatste woord. Houd er de moed in!
Bie Boon | 
telenet.be)