vierde paaszondag C | <– Date –> <– Thread –> |
From: Antoine Rubbens (Antoine.Rubbens![]() |
|
Date: Thu, 15 Apr 2010 01:10:34 -0700 (PDT) |
?Wij richten ons voortaan tot de heidenen? (Hnd.
13,46)
Antalya, een gekende badplaats in Zuid-Turkije. Daar dichtbij ligt het oude
Antiochië. De auteur van de
Handelingen kent naast deze stad nog beter het Syrische Antiochië. Daar heeft hij veel connecties mee. De christengemeenschap van het Syrische
Antiochië is de uitvalbasis voor de missie (Hnd. 11), vooral deze bij de
heidenen. Het Antiochië in Pisidië
(Turkije) ligt een eind daar vandaan.
Paulus en zijn compagnon Barnabas komen in Antiochië nadat zij al op
andere plaatsen hadden verkondigd.
Barnabas, afkomstig uit Cyprus, is een invloedrijke figuur in de jonge
kerk van Jeruzalem. Hij geniet er
het vertrouwen. Hij weet het goede
in mensen te schatten en te wekken.
Hij durfde het aan om Paulus in Tarsus te gaan halen en hem in te
schakelen in de missionering (Hnd. 11,25).
In het Syrische Antiochië kregen Barnabas en Paulus hun zending
toevertrouwd, daartoe door de Geest geroepen? (Hdn. 13,2). Hun reis ging eerst over Cyprus, daarna
steken ze over naar de streek van Pamphylië en trekken vanuit Perge naar het
Antiochië van Pisidië. Een
landkaart helpt om hun tochten erop te lokaliseren.
Hoe gaan missionarissen te werk? Hoe begint je op een nieuw terrein? Ons pastoraal werk is lange tijd langs
vertrouwde wegen verlopen. Het kwam
er op neer het bestaande te onderhouden en het te verbeteren. Dit had zijn voordelen en nadelen. Het verleden met zijn tradities kan het
apostolisch werk remmen. We hebben
het altijd zo gedaan, waarom wil je veranderen? Maar wie een totaal nieuw werkterrein
betreedt, zoekt toch naar aanknopingspunten. Het pastoraal kan verrassend beginnen
bij een eerste ontmoeting met iemand die de nieuweling welwillend onthaalt. Hij/zij krijgt een adres mee ter
aanbeveling. Hij/zij heeft er
connecties? In Cyprus hebben
Barnabas en Paulus contacten met de proconsul Sergius Paulus, een intelligent
man (Hnd. 13,7). Gaf deze hun tips
voor de tocht door Pamfylië en een aanbeveling voor Antiochië?
Op alle plaatsen waar Barnabas en Paulus aankwamen waren
er Joden, alsook mensen met sympathie voor de Joodse visie. Paulus heeft als regel om eerst naar de
synagogen te gaan. Hij was zelf een
Jood uit de diaspora en heeft zijn Joodse roots nooit verloochend. Aan wie beter dan aan Joden kon hij
spreken over Jezus? Deze kwam uit
het Joodse volk en vervulde de Schriften.
Paulus houdt er een lange preek (de langste van alle redevoeringen in de
Handelingen). Zijn woord heeft
bijval. Na de dienst willen Joden
en godvrezende nog meer horen.
Paulus en Barnabas wensen dat hun enthousiaste volgelingen volharden in
de genade van God. Dat het geen
strovuurtje mag zijn, geen zaad dat even opkiemt en dan verstikt. Hun wens lijkt op het gekende gebed dat
God mag voltooien wat hij in het hart van mensen is begonnen. Volhard in de genade van God. God geeft ze, maar rekent toch op onze
medewerking.
De volgende sabbat nemen ze opnieuw het woord in
Antiochië en krijgen veel respons.
Let echter op als het goed gaat.
Er zijn mensen die je dit benijden.
Er zijn Joden die aan Paulus en Barnabas hun bijval niet gunnen. Klerikale nijd? Verdragen wij andere meningen?. Beide groepen gingen uit van de
Schriften, maar halen er niet dezelfde conclusies uit. In Antiochië neemt de vijandige stemming
toe. De tegenstanders gebruiken
oneerlijke middelen. Ze beschimpen,
hitsen op, misbruiken invloedrijke mensen, zowel vrome vrouwen als voorname
burgers. Deze waren wellicht geen
Joden, maar aanhangers van een lokale godheid. Nu zouden ze brieven versturen over de
nieuwlichters naar diocesane curies en Vaticaanse instanties of langs hun blog
op internet reageren.
Er groeit een kloof tussen Joden en heidenen. Paulus gaat naar de heidenen, omdat deze
met belangstelling luisteren. Het
is zijn sterke overtuiging dat Jezus aan allen redding brengt en dat hij voor
elkeen goed nieuws is. Doorheen
gans zijn boek hanteert Lucas deze overtuiging. Jezus had hen gezonden om ?zijn
getuigen te zijn in Jeruzalem, Judea, Samaria en tot het einde der aarde?
(Hnd. 1,8). Op Pinksteren, zo zegt
Lucas met enige overdrijving, waren er in Jeruzalem mensen ?afkomstig uit
alle volkeren onder de hemel? (Hnd. 2,5). Petrus had een eerste taboe doorbroken
met in het huis van Cornelius binnen te gaan (Hnd. 10). Maar met Paulus en Barnabas is er geen
twijfel meer. Het heil overstijgt
grenzen. Ze zien in vervulling gaan
wat Jesaja had voorzegd dat het heil bestemd is voor alle volkeren (Jes.
49,6). Volgens die profeet trekken
alle volkeren op naar de Sionsberg.
Maar Christus keert dit perspectief om en brengt zelf het licht naar alle
volkeren. De profetie van de oude
Simeon over het kleine kind krijgt nu een wereldwijde dimensie (Lc. 2,32). Christus is licht voor de heidenen,
wanneer zijn dienaars hem verkondigen.
Paulus en Barnabas passen toe wat in het evangelie al als
raad was meegegeven. Waar ze jou
niet willen, blijf er niet en ga naar anderen toe. ?Schud het stof van uw voeten?
(Lc. 9.5; 10,10-11). Zij die het
Woord aannemen, behoren tot het nieuwe volk van God. Maar bij het uiteengaan ging toch een en
ander teloor. Joden en christenen
vergaten dat zij beiden kinderen van Abraham waren. Wie naast mekaar leeft, bevraagt mekaar
niet meer en bevrucht mekaar niet meer.
Zou het kunnen dat het verdwijnen van Joodse elementen in het christendom
geleid heeft tot de snelle verspreiding van de islam bij woestijnvolkeren?
Het stof mag nu en dan nog eens opdwarrelen. Maar dan wegens de stappen van Abrahams
kinderen naar een vredevol samenleven.
Zijn wij zoals onze voorgangers in Antiochië vervuld van vreugde en van
de heilige Geest? De vervolging kan
de boodschap niet tegenhouden. Al
zijn er grote zorgen om de huidige benarde situaties van de christelijke
minderheden in het Nabije Oosten.
Gecontroleerd op virussen en op inhoud door Sophos en MailMarshal
- (no other messages in thread)
Results generated by Tiger Technologies Web hosting using MHonArc.