tweeëndertigste zondag door het jaar C | <– Date –> <– Thread –> |
From: Antoine Rubbens (Antoine.Rubbens![]() |
|
Date: Sat, 30 Oct 2010 00:28:32 -0700 (PDT) |
Aber die Dankbarkeit verwandelt die Erinnerung in stille Freude. Man trägt das Vergangene und Schöne wie ein kostbares Geschenk in sich" (Dietrich Bonhoeffer).
Voor Hem zijn allen levend (Lc. 20,38)
Jezus liet zich niet meeslepen met het spelletje van de
Sadduceeën en hun verhaal over de vrouw met haar zeven huwelijken en zeven keer
een overlijden. Alhoewel, wij
zouden toch kunnen blijven stilstaan bij de vele scheidingsprocessen die mensen
meemaken. Dertien keren gehuwd,
evenveel keer gescheiden! Het
verloopt niet zonder pijn. Sterven,
dat is de dood, maar het ligt ook in de vele keren dat wij afscheid nemen en
moeten loslaten.
De Sadduceeën geloofden niet in de verrijzenis. Ze staan daarmee niet alleen. Ze hebben zelfs een groot aantal
opvolgers. Wie achter het Credo
staat, gelooft echter in de Drie-ëne God, die de verrijzenis van het lichaam
schenkt en eeuwig leven.
?Het geloof zegt dat als Christus is opgestaan, ook
wij met Hem zullen verrijzen. Ook
met ons lichaam. Die lichamelijke
verrijzenis is het sluitstuk van het Credo, het zegel op het symbolum van ons
geloof. Trouwens als het
geloofspunt van de verrijzenis wegvalt ? die van Christus en van ons,
lichamelijk ? dan vallen alle twaalf artikelen van het symbolum.?
Van bij het begin van het christendom was de lichamelijke
opstanding ? zowel van Christus als die van ons ? een heikel punt voor de
toehoorders. Dit ondervond Paulus
tijdens zijn toespraak op de Areopaag van Athene (Hnd. 17,32). Ook de Korintiërs hadden grote problemen
met dit geloofspunt. Vooral met
betrekking tot onze lichamelijke verrijzenis. Zij stellen hem de vraag ?hoe verrijzen de doden? Met wat voor lichaam komen ze
terug?? (1 Kor 15,35). Paulus antwoordt op die vraag met een
eenvoudige analogie uit de natuur.
?Ook wat je zelf zaait, moet eerst
sterven voor het tot leven komt en wat je zaait is maar een korrel, bijvoorbeeld
van tarwe of iets dergelijks en het heeft nog niet de vorm die het zal krijgen.
God geeft er een vorm aan zoals Hij het heeft gewild en wel aan elk zaad zijn
eigen vorm? Zo is het ook met de
opstanding van de doden: wat gezaaid wordt in vergankelijkheid verrijst in
onvergankelijkheid; wat gezaaid wordt in oneer verrijst in glorie; wat gezaaid
wordt in zwakte, verrijst in macht.
Een natuurlijk lichaam wordt gezaaid, een geestelijk lichaam
verrijst. Als er een natuurlijk
lichaam bestaat, bestaat er ook een geestelijk lichaam? (1 Kor 15, 36-38.42-44)
(De schone belijdenis. Over het Credo, 73). Hiermee zijn niet alle vragen opgelost
en evenmin alle beelden uitgeput die we zouden kunnen aanwenden om het leven
over de dood heen te benaderen.
Maar sterker dan de dood is de liefde. Wellicht gaan we onze kwetsuren meenemen
bij de Heer. Maar we zullen vooral
intenser de banden beleven die ons in liefde met Hem, met onze dierbare en met
de mensen verbinden.
Het antwoord van Jezus aan de Sadduceeën is bijzonder
kort. God omspant het heden, het
verleden en de toekomst. Hij
koestert de geschiedenis van het Joodse volk en van alle mensen. Voor Hem zijn allen levend.
Lytta
Basset is een gekende protestantse auteur, bedreven in de psychologie en thuis
in de Schrift. Ze werd zwaar
beproefd door het overlijden in een psychiatrische kliniek van Samuel, een van
haar kinderen. Drugs hadden zijn
gezondheid aangetast. Ze hield
tijdens haar lange rouwperiode een dagboek bij. Ze reflecteert vier jaar later over die
periode (Lytta Basset, Ce lien qui ne meurt jamais). Ze heeft gevoeld dat er een aanwezigheid
is. Zij is gelovig en heeft met
referentie naar de bijbel haar rouw geduid. Ze denkt dat de Presentie van de levende
aan elke mens is gegeven.
De dood
van een geliefde scherpt een zesde zintuig aan, dat meer de innerlijkheid
waarneemt. Een nieuw zintuig wordt de rouwende
geschonken, waardoor hij/zij gevoeliger en tevens kwetsbaarder wordt. Op de
koelkast in de kamer van Samuel hing een tekst: "La mort n'est pas le but de
la vie, mais seulement le bout de la vie." De
dood is niet het doel van het leven, maar enkel het einde ervan.
De mens is het enige wezen dat weet dat hij zal
sterven. Hij weet dat hij beperkt
is en is daardoor met de vraag van het sterven begaan. Hij zoekt antwoorden in de religies of
in de filosofie. ?Kies voor het
leven? (Deut. 30,11-20). Geloof
dat God er het eerst heeft voor gekozen en dat Hij er blijft voor
kiezen.
Leven,
de term is zo vaag en anderzijds zo direct. Wij moeten ademen en bewegen. Leven is er, wanneer niets
tegenvalt. « La
santé, le silence des organes. »
Leven
is tevens strijden en kampen. Op
het overlijdensbericht van Lode, plots overleden, stond een zin van John Lennon:
?Life is what happens to you while you are making other plans.? Leven
is hopen dat niets verloren gaat en dat alles zijn zin heeft en past in een
geheel. Maar, wat als dit geheel
zelf teloor gaat? Was het Scheler
of een andere wijsgeer die zei: ?de mens is onsterfelijk;maar
niet voor lang?? Lytta
heeft een andere vraag: « à jamais la mort de ton proche restera-t-elle
à tes yeux orientée vers la mort, ou bien tourneras-tu ton regard vers la
possibilité que peu à peu le Vivant te redonne son propre poids d'existence,
cette densité de Présence dont aucune destruction, jamais, ne saurait venir à
bout? »
(L.
Basset, op. cit., p. 12).
Zal de dood van een geliefde je ogen voor altijd fixeren op de dood of
zal deze jouw blik richten op de mogelijkheid dat de Levende bij jou stilaan
zijn eigen gewicht laat doorwegen, met een kracht en volheid die nooit kan
vernietigd worden?
Gecontroleerd op virussen en op inhoud door Sophos en MailMarshal
Attachment:
PRC3210.doc
Description: PRC3210.doc
- (no other messages in thread)
Results generated by Tiger Technologies Web hosting using MHonArc.