preek Mailing List: Zevende zondag A jaar

[Jan Lerouge (janlerouge]

Zevende zondag A jaar 19 en 20 februari 2011

 

Zusters en broeders

Het gebeurde in die dagen

Toen heel het volk van Israël uitkeek naar de nieuwe Messias die zou komen. Toen de wet van Mozes door schriftgeleerden werd verkondigd en uitgelegd en door farizeeën plichtsgetrouw werd toegepast, Toen waren doodslag en geweld grote uitzonderingen geworden.

Vroeger dreigde de samenleving kapot te gaan aan het geweld.

Geweld zorgde weer voor nieuw geweld, nog meer geweld, een spiraal van geweld. Een moord kon het begin betekenen van een oorlog tussen twee families, twee dorpen, twee stammen. Maar nu was dit gelukkig voorbij.

De mensen konden gerust ademhalen, de Romeinen zorgden voor vrede en veiligheid in Israël. De wet van Mozes had het nauwkeurig geregeld: oog om oog, tand om tand. Slaat iemand u een oog uit, dan mag het slachtoffer  in gelijke mate wraak nemen op de dader. En dat was een grote vooruitgang.

 

Wel werd er nog volop gescholden en ruzie gemaakt. Mensen waren vertoornd op elkaar en scholden elkaar uit voor alles wat lelijk was. Het slachtoffer bleef vernederd en gekwetst achter. Maar     moord en doodslag waren praktisch uit het straatbeeld verdwenen. Er werd nog volop geroddeld en lastercampagnes waren niet uit de lucht. Mensen werden soms gechanteerd, afgedreigd om een     kledingsstuk af te staan of een karwei op te knappen. En je kon er maar best aan toegeven en de bittere pil slikken. Dat was misschien de kortste pijn.

    De mensen legden er zich bij neer dat het geweld toch niet zou verdwijnen. En de wet van Mozes hielp het tenminste een beetje binnen de perken houden. Oog om oog, tand om tand, de meeste mensen waren daarmee tevreden. En stond er in de wet van Mozes niet: ? Gij zult uw naaste  beminnen en uw vijand haten.? Dat was al een hele opgave.

Maar ja, dat gebeurde in een ver land, lang geleden.

 

Het gebeurt in onze dagen

dat spanningen thuis, in het gezin, op het werk, op school soms hoog  oplopen. Mensen staan soms lijnrecht tegenover elkaar. Maar ja, we zijn een beschaafd land, en na twintig eeuwen christendom zijn 

moord en doodslag gelukkig uitzonderingen geworden in onze steden en gemeenten. We kijken met afschuw naar Oost-Congolese toestanden en klagen terroristische aanslagen aan, waar ook ter wereld. En we prijzen ons gelukkig dat deze dingen niet meer bij ons voorkomen.

Of toch?

We beschikken over verfijndere wapens om iemand de grond in te boren.

Het is gemakkelijker en veiliger om je tegenstander belachelijk te maken, hem of haar voor ondeskundig en fanatiek te verwijten en te zeggen dat hij er  niets van afweet. En het slachtoffer blijft gekwetst en vernederd achter. Of we verspreiden venijnige insinuaties, sluimerende roddelpraatjes: ?zeg, weet je het, het schijnt dat?het zal wel geen waar zijn, maar er wordt gezegd dat??.En we weten dat binnen het uur deze leugens al als grote waarheden en zekerheden worden doorverteld.

Als je het slachtoffer bent van zo?n laster, dan sta je machteloos, weerloos. Vaak zit je dan vol opgekropte woede en geraak je verbitterd, vastbesloten de dader met dezelfde munt terug te betalen.

 

Het gebeurde in die dagen

Toen Pilatus landvoogd was van Juda, dat er in Galilea een man opstond uit Nazareth. Deze zoon van een timmerman nam geen genoegen met de oude wet en gewoontes, maar wilde zijn tijdgenoten brengen naar een echte vol-waardie samenleving, waar iedereen gewaardeerd werd. Deze man, Jezus, verbaasde zijn tijdgenoten en opende nieuwe wegen. Op een dag verzamelde hij zijn volgelingen op een berg en sprak toen woorden van zegen en toekomst, zalige woorden. Hij verzette de bakens voor zijn tijdgenoten en voor alle komende generaties en hij zei ?bemint uw vijanden en bidt voor wie u vervolgen.?

 

Het gebeurt op onze dagen dat mensen opkomen voor elkaar,

Dat ze het woord van Jezus ter harte nemen en als richtsnoer in hun leven gebruiken. En ze slaan de handen aan de ploeg.

Er zijn gezinnen waar spanningen tussen ouders en kinderen niet worden

opgekropt, maar waar men ze probeert uit te praten. Vader en moeder zijn bereid de fouten van hun kinderen te vergeven en met een nieuwe lei te beginnen. Of kinderen nemen het hun ouders niet kwalijk als die eens ?neen? zeggen. Of partners zeggen na een ruzie deemoedig tot elkaar: ?laten we het nog eens proberen?

Er zijn families die niet in ruzie vallen omwille van een erfenis.

Er zijn verenigingen waar de ijverige medewerkers niet ontmoedigd raken als ze weer eens over het hoofd gezien worden en als beslissingen over hun hoofd heen worden genomen. Ze raken niet verbitterd als anderen met de eer gaan lopen en in de bloemetjes gezet worden, maar ze doen trouw hun engagement verder.

Er zijn parochies waar men zich niet beter voelt dan de andere,

waar men het niet moe wordt om zich in te zetten, voor wijk en buurt dichtbij, voor zieken en eenzamen, maar waar men ook mild en met een open hart staat voor de noden veraf, voor Welzijnszorg en straks voor Broederlijk Delen.

 

Ook dit gebeurt op onze dagen. En dit is blijde boodschap.

En vele generaties christenen hebben deze weg bewandeld, de bakens verzet. Ze hebben ondervonden dat deze weg leidt tot écht leven en écht geluk. Ze hebben de weg van Jezus bewandeld. Ze werden genoemd ?de mensen van de weg?. En in de Handelingen van de Apostelen staat er over hen geschreven: ?In die tijd maakte de Weg groot opzien?.

Moge dit ook hier en nu gebeuren.

Amen.

Attachment: Zevende zondag A jaar 19 en 20 februari 2011.doc
Description: MS-Word document