preek Mailing List: 2de Paaszondag

[renckens . rik (renckens.rik]

2^de Paaszondag

 

Deze week stonden de media gericht naar London,

gericht op het prinselijk huwelijk.

Een sprookjeshuwelijk ? werd het genoemd.

Het zag er inderdaad sprookjesachtig uit:

met koetsen en uniformen,

met koningen en prinsessen,

in opvallende en chique kleren.

Het begin van een sprookje ?

dat hopelijk eindigt met ?ze leefden lang en gelukkig?.

 

Mij viel deze week een ander sprookje op:

het verhaal van ouders die kozen voor een kind

met het syndroom van Down.

Dat vond ik een ontroerender en levensecht verhaal,

sterker dan een prinselijk sprookje.

De verhalen die verteld werden,

begonnen natuurlijk een beetje in mineur.

Op het moment dat ouders te horen krijgen dat hun baby

of hun aanstaande baby, symptomen heeft van het Downsyndroom,

vallen die ouders stil:

dat was niet hun verwachting.

Indien het kindje nog in de buik zat, was er direct de vraag:

laten wij ons kindje geboren worden, of niet?

Een moeder zei:

?Onmiddellijk wist ik, het gaat niet weg ??.

En een andere moeder zei:

?Toen ik het kind in mijn armen kreeg na de operatie,

voelde ik: het was mijn kind, en het blijft mijn kind ??.

Kinderen die anders zijn ?

die er toch mogen zijn ?

die bij ouders komen die de kracht hebben daarvoor te zorgen ?,

dat is een levensecht sprookje!

 

Thomas in het evangelie van vandaag,

houdt niet van romantische sprookjes.

Als de andere leerlingen hem zeggen ?Wij hebben de verrezen Heer gezien?,

dan zegt hij:

?Als ik de wonden niet zie in zijn handen en in zijn zijde ?,

zal ik het niet geloven.?

Thomas gelooft niet in de verrijzenis

als die enkel dient om de wonden van het leven te vergeten.

Er zijn wonden in het leven ? en die duw je niet gemakkelijk weg.

Die wonden kunnen dragen,

met die wonden kunnen leven,

doorheen die wonden kunnen gelukkig zijn,

dat wil Thomas.

Als dat kan, dan wil hij wel geloven.

 

De wonden van het leven kunnen dragen:

hoe kunnen wij dat?

Durven wij zeggen tot de verrezen Heer:

?Ik zie het niet zitten? Wat doe Je mij aan?

 Waarom dit kruis voor mij??

?Kom hier?, zegt de Heer dan tot ons,

?Kom hier met uw wonden ?

 Ik zie dat uw wonden echt zijn ?

 Maar Ik kan bij jou nieuw leven brengen,

 ondanks je wonden en je pijn??.

 

Thomas kreeg de verrezen Jezus te zien,

mét zijn wonden ?

en toen had hij houvast voor zijn geloof:

?Mijn Heer en mijn God!?, bad hij.

Dat het lijden en de dood Jezus niet klein hadden gekregen,

dat was voor Thomas een teken:

met de kracht van God is nieuw leven mogelijk.

Hij zag nu de kracht van God ?

Daarvoor knielt en bidt Thomas.

 

In een situatie van lijden en pijn,

zien we vooral de wonden.

We zien geen beterschap, we zien geen redding.

We hebben dan geen andere weg

dan volhouden ? en zo goed als mogelijk de pijn verzachten.

Maar juist in die situaties van nog niet zien

mogen we geloven dat er toch uitzicht komt,

dat er door de verrezen Heer redding komt.

Op de een of andere manier zal Hij zich laten zien?

 

Voor mij heeft Hij zich laten zien

in de ouders van de kinderen met syndroom van Down.

Zij toonden hun kinderen ? met hun moeilijkheden.

En toch, de manier waarop die ouders blij waren met hun kind,

hun tevredenheid over de kleine dingen die dat kind bijleerde,

hun trots over wat dat kind kon ?

Dat was de glimlach van de Verrezene.

Zij straalden de vrede uit, die Hij kan schenken.

 

De wonden van deze tijd ? draaien niet altijd uit op een goed einde.

Maar toch kan het ? ook in onze tijd ?

dat pijn en lijden een nieuwe kleur krijgen:

de kleur van de verrezen Jezus.

 

Hij kwam naar Thomas en de andere leerlingen,

met zijn wonden, maar ook met zijn vrede.

Mag die Paaservaring ook ons kracht geven.