preek Mailing List: 5e zondag vasten B

[Miguel Dehondt (miguel.dehondt]

Preek bij de vijfde zondag in de Vasten  (b-cyclus)                        24 maart 2012

Lieve mensen,

dat touw hier, dat in de voorbije weken in de vasten stond voor verbondenheid tussen hemel en aarde, tussen God en mens, tussen noord en zuid; dat een leeflijn was in moeilijke momenten en met de tien knopen ook verwees naar de 10 verbondswoorden, als steunpunten op onze levens-klimtocht … zou het vanuit de lezingen van vandaag een soort navelstreng kunnen zijn ? Ooit was dit voor ons allemaal de noodzakelijke band met onze moeder toen we in haar schoot gevormd werden. Langs deze weg kregen we alles mee dat nodig was om te groeien tot mens. Het was een zorgeloze tijd want we moesten niets doen en aan niets denken om in leven te blijven. Onze geboorte maakte een abrupt einde aan die paradijselijke toestand. Een soort noodzakelijk sterven (als de graankorrel niet sterft, je weet wel) maar niemand bekijkt het zo want wat dan begint, plaatst het voorgaande in de schaduw: nieuw leven waar iedereen zo blij mee is. Een eerste schreeuw, de longen gaan open, de eerste stap naar de vrijheid, de zelfstandigheid is gezet. De navelstreng wordt doorgeknipt. Stel je voor dat men dat niet zou doen; je zou nooit van onder moeders rokken weg geraken. Dus niemand doet daar moeilijk over, ook niet de meest inhalige moeder. Maar misschien denkt men wel eens met een zucht als dat kind, groter wordend, een heel eigen of andere weg gaat ver weg van je eigen dromen: “moest die navelstreng echt zo radicaal worden doorgeknipt ?”

Misschien dacht God dat ook toen zijn volk voor de zoveelste keer eenzijdig de verbinding, het verbond  doorsneed, de geboden aan hun laars lapten (“steunpunten, verbindingsknopen, ja ja, we hebben ze niet nodig, we zijn zelf god in het diepst van onze gedachten”): de navelstreng is doorgeknipt. Maar het goddelijk bloed kruipt waar het niet laten kan en dus laat God via zijn profeet Jeremia weten: “Ik schrijf mijn Wet in hun binnenste; ik grif die in hun hart.” In hun hart, de plaats van hunker en verlangen, de ‘hartstocht’, zal Ik wonen. Dat is de sterkste en mooiste vorm van verbondenheid: in liefde. Daar kan geen navelstreng tegenop. Ik gun ze hun vrijheid, hun zelfstandigheid, hun zoekende soms eigengereide weg. Laat ze zich maar ontplooien maar dat ze nooit vergeten dat Papa, Mama nooit ver weg zijn. Dat ze niet te ver zoeken of zich afvragen ‘wie of waar is God’. Hij woont in hun kloppend hart. En de deur staat wat Hem betreft altijd open: barmhartigheid noemt men dat.

Als die navelstreng dan toch is doorgeknipt, wat doet die koord dan hier ? Laat het een uitnodiging zijn om eens na te denken over onze verbondenheid met God en met elkaar. Misschien zit je geloof bij wijze van spreken nog in de moederschoot. Je voelt je goed in je geloof en zingevingsysteem; van thuis uit meegekregen zonder je er teveel vragen bij te stellen.  Je geloof wordt hier wekelijks gevoed en als je al vragen hebt, dan krijg je er een bevredigend antwoord op. Zo is het toch goed, wat is daar verkeerd aan? Op zich niets, ware het niet dat we allen door wat we meemaken in ’t leven ooit wel ’n keer een geloofscrisis doormaken, nogal bij confrontatie met pijn en lijden. Misschien knippen we dan zelf de navelstreng door of stellen we gewoon plots vast dat die veilige band weg is. Het is een proces waar we allen ooit door moeten; ik zeg hier op ’t vlak van ’t geloof maar je kunt dit evengoed zien in relaties tussen mensen, in alles wat met liefde of vertrouwen te maken heeft. Het doorknippen van de navelstreng is een noodzakelijk deel van het groeiproces, een eerste stap naar zelfstandigheid en volwassenheid op relationeel én ook op geloofsvlak. Maar mooi als je doorheen geloofscrisissen mag ervaren: de band met God is er één van de orde van de liefde; ik ben vrij en Hij woont in mijn hart.

In het Evangelie van vandaag maken we een Jezus mee die worstelt met het moeten loslaten. Loslaten als voorwaarde om te groeien; sterven om nieuw leven mogelijk te maken. Ook Jezus moest vaststellen dat er geen andere weg was. Gelukkig is zijn band en vertrouwen met God die hij Vader noemt, al navelstreng vrij én in het hart gegrift. Het geeft Hem een enorme steun op de weg die Hij te gaan heeft. Ik hoop dat we allen een gelijkaardige band met God en onze medemensen mogen ontwikkelen. Het behoedt ons niet van tegenslagen en geeft ons geen onbekommerd leven maar wel het gevoel in wat we ook meemaken niet alleen te zijn.