preek Mailing List: 3e zondag advent laetare

[Miguel Dehondt (miguel.dehondt]

Met dank aan wat inspiratie van de preek van Ludwig Verhelst van 2009

 

Preek bij de derde zondag in de Advent      (c-cyclus)                                15 december 2012

 

Lieve mensen,

We hoorden het daarnet in de eerste lezing en ook met het gregoriaanse lied laetere: “Verheug u !” Het is Paulus die de christenen van Filippi oproept om geen triestig gezicht te zetten maar als christenen blij, vrolijk en vriendelijk voor de dag te komen. Waarom ? Omdat de Heer nabij is. Een mens wordt nogal gemakkelijk in onze samenleving getaxeerd naar de graad van zijn 'vriendelijkheid', maar je moet Paulus heten om dat te linken met het geloof en het christen zijn. En als hij ergens van overtuigd is, dan dramt hij door, zo kennen we hem ! "Verheug u in de Heer ten allen tijde. Nog eens: verheug u. Uw vriendelijkheid moet bij alle mensen bekend zijn." We horen hetzelfde in het bekende Adventslied: “Weest blij, weest blij, o Israël ! Hij is nabij, Immanuel.” Toen ik de teksten en liederen overwoog, stelde ik me wel de vraag: “Hoe vreugdevol en vriendelijk zijn we als christenen ?” En ten tweede: “Hebben we wel reden om vreugdevol te zijn ?” Nu, Paulus heeft wel een punt. Het zou goed zijn dat mensen aan ons kunnen zien dat we als christenen goed in ons vel zitten, dat we graag leven, dat we vriendelijke mensen zijn. Maar ’t mag niet gemaakt en geforceerd zijn. ’t Moet eerlijk en oprecht blijven. Ik zie zo voor mij Amerikaanse toestanden (“How are you?” “Fine !” “How nice to meet you ! Praise the Lord, Hallelujah !”), dat is onze stijl niet; zo zijn we niet. Aan de andere kant zijn we als christenen misschien te triestig en te somber, te ernstig en te koel. Waar zit onze levensvreugde ? Zijn we té negatief, zijn we teveel gefocust op wat verkeerd loopt ? We missen soms echt ‘de blijde boodschap’. Hoe komt dat ? Kijk, door er kritiek op te geven ben ik zelf bezig…

Laten we uitblinken in vriendelijkheid. Het laat me niet los. Hoe kan je dat als je zoveel negatiefs rondom je ziet gebeuren? Mensen die dreigen hun werk te verliezen door firma’s die sluiten omdat het slecht gaat. Welzijnszorg die ons focust op de oude mensen die uit de boot vallen en angstig zijn om de zorg aan hen gegeven, om de huisvesting die ze vaak ontberen (wie geen eigen huis heeft, is als bejaarde echt kwetsbaar). De bankencrisis, langer moeten werken, het milieu, en dan hier in dit huis ziekte, pijn en onmacht, verdriet, sterven … de slecht nieuwsshow is eindeloos. Roep dan maar: “Verheug U”. Ze gaan denken dat je niet goed wijs bent. En toch, Paulus zei dat niet zomaar. Hij koppelde daaraan vast: “De Heer is nabij”. Ik denk dat we ons als mensen het meest kunnen verheugen wanneer we uitzien naar een (nieuwe) mens. Denken we maar aan ouders die een kindje verwachten. In de adventskalender las ik volgende tekst: Verwachten is meer dan wachten.

Wachten is vervelend, wachten is vermoeiend, wachten doodt moeizaam de tijd.

Verwachten is anders. Verwachten zet in beweging, verwachten geeft vleugels, verwachten doet uitzien, eindeloos.  Een kind telt af naar Sinterklaas en zet zingend zijn schoentje klaar. Vrienden verwachten bezoek en dekken de tafel met bloemen en licht. De liefste ziet uit naar de liefste en koestert het warme verlangen. een moeder verwacht haar kind en volgt ademloos het golven in haar schoot. Wij verwachten God zelf.

Er stond ook op dezelfde pagina: “Wachten moet je leren, verwachten doet je leven.” Het is dus heel belangrijk dat we nog iets te verwachten hebben in ons leven. Ik denk dat voor veel oude mensen het leven verschrompeld is tot een eindeloos wachten en dat dit juist de grootste problematiek is. Wie nog iets of iemand te verwachten heeft, is niet eenzaam, voelt zich omringd en gedragen; bij wie nog iemand heeft om naar uit te zien merk je dat veel welzijnszorgen als vanzelf opgelost geraken. Trouwens dat geldt niet alleen voor ouderen. Hebben wij nog iets te verwachten; nog iets/iemand om naar uit te zien ? En mag, kan dit ook God zijn ? Mooi als we hieruit vreugde kunnen putten en dat ook uitstralen, zoals een zwanger koppel niet kan (en moet) wegsteken hoe gelukkig ze zijn. Ik wou dat we ook iets hebben van die onbezorgdheid waarover Paulus het heeft. Zo dat gevoel van: we zijn in Gods handen en Hij/Zij zal wel zorg voor ons dragen. Zo’n vertrouwvol gevoel geeft niet alleen blijheid en vreugde maar brengt ook rust en vrede. We moeten niet bang zijn, God is met ons.

Kijk mogen we in dit alles groeien. En laat het ons ook motiveren om te delen en te geven van onze overvloed, zoals Johannes de Doper het vandaag van ons vraagt.