Lichtmis | <– Date –> <– Thread –> |
From: Antoine Rubbens (Antoine.Rubbens![]() |
|
Date: Wed, 23 Jan 2013 02:09:10 -0800 (PST) |
God
heet ons welkom in zijn huis, oud en jong Het evangelie is een boek van ontmoetingen. Deze zijn
zo ingrijpend geweest dat zij een lange ketting van nieuwe ontmoetingen hebben
veroorzaakt. De
ontmoetingen beginnen al in het kindsheidevangelie (Matteüs en vooral
Lucas). Het zijn ontmoetingen van dewelke de Bijbel zegt: “God
heeft zijn volk bezocht” (Lc. 1,68; 7,16). Alles steunt op ontmoeting. "Alles wirkliche Leben
ist Begegnung" (Martin Buber). Ontmoeting, dit was een
lievelingsthema van Jan Dumon als directeur van Missio. Hij lanceerde het
thema: Onverwachte ontmoeting. In 2012 was dit ongeveer hetzelfde
thema: Ontmoeting zet je op weg. Veel ontmoetingen zijn toevallige ontmoetingen. Er zou maar één
minuutje in je leven anders moeten geweest zijn en gans je leven was
anders. Er zijn blije ontmoetingen en ontmoetingen die we vrezen.
Een mens groeit in uitwisseling met anderen. We kennen daarbij de
spanning tussen gelijkheid en vreemdheid. De andere is een gelijke en
toch een vreemde. Ik, gij, hij/zij, wij? Het is een wonder
als mensen elkander écht ontmoeten (Ward Bruyninckx) In de tempel begroeten twee oude personen, Simon en Hannah, het kind Jezus, Maria en
Jozef (Lc. 2,25-40). Het lijken
gelukkige mensen te zijn. Ze durven uitspreken wat nog zelden gebeurt:
bekennen dat godsdienst hun hart vervult. “Maar hoe lang moeten we dikwijls wachten voordat er iemand
komt aan wie we dit soort geheimen toevertrouwen. Ook spiritualiteit
behoort dikwijls tot het meer geheime domein van onze ouderdom. Spreken
over wat we allemaal niet geloven, is eenvoudiger dan over wat we wel
geloven. En wanneer het niet gaat over het ‘wat’ maar veeleer
over het ‘hoe’, over de kwaliteit van onze ervaring, is het in
beide gevallen nog moeilijker. Op dit punt zijn veel oude mensen zeer
eenzaam. Die eenzaamheid wordt niet weggenomen door bezoekgroepen,
sociale voorzieningen, bingo, buurtfeesten, kerstvieringen en
kaartnamiddagen. Met onze geheimen zijn we alleen”(H.
Andriessen, Een eigen weg te gaan, Ouderen en spiritualiteit, Ten Have,
Kampen, 2004, p. 61). Oud-zijn, is in het einde staan. Dit verwoordt Ida Gerhardt
in haar GENESIS: Oud worden is het eindelijk vermogen Ver af te zijn van plannen en getallen Een eindelijke verheldering van ogen Voordat het donker van de nacht gaat
vallen. Oud-zijn is een zijnswijze, geen vervalstadium (H.
Andriessen) Dit is een
optimistische kijk. Oud zijn, dit is merken dat wat je gisteren kon,
vandaag niet meer kan. Het is op een ander terras terecht komen, zijn
leven herschikken bij een herhaaldelijk elastiekspringen. « Le
vieillissement ne consiste pas dans un lent déclin, mais dans une suite de
sauts à l’élastique. On est soudain poussé dans le dos, on plonge,
on voit l’abîme d’un peu plus près, on rebondit plusieurs fois, et,
avec un peu de chance, on se rétablit, mais jamais au niveau d’où
l’on avait sauté. Cependant, à celui où l’on s’arrête,
j’en ai fait l’expérience, on peut s’établir pour une période
assez longue » (Hubert Nyssen 1925-2011). “Oud-worden is schipbreuk”, zou generaal de Gaulle
gezegd hebben. Zelfdodingen nemen
toe bij ouderen. Armoede verjaart niet (Campagne Welzijnszorg
2012). Vereenzaming treft veel bejaarden. Oud-zijn, dit kan een groei zijn naar innerlijkheid. “Wanneer
we oud zijn, zijn we gevormde, door het leven getekende mensen. En ook al
leefden we met velen in een bepaalde periode van de geschiedenis en maakten wij
met hen dezelfde dingen mee, toch verwerken we die op een eigen manier.
Het enige dat waarschijnlijk aan alle oude mensen gemeenschappelijk is,
is dat we meer dan vroeger naar binnen gekeerd leven. Maar er zijn oude
mensen voor wie zelfs dit niet kenmerkend is: ze waren heel hun leven al
ingekeerde mensen die in contact stonden met hun innerlijk; of ze waren het
nooit” (H. Andriessen, op. cit. p. 125-126). « On vieillit. On s’aperçoit que la seule chose qui
vous emplisse les mains n’est jamais ce qu’on a pris mais ce
qu’on a donné » (Catherine Paysan). Simeon
en Hannah verheugen zich over het nieuwe leven. Simeon, “hij zegent het kind en doet daarin
wat de taak is van alle oude mensen: de kinderen zegenen; het nieuwe leven dat
de voortgang van de mensheid verzekert, beamen, bevestigen en zijn
‘voorwaarts’ ondersteunen” (Op.cit. p. 226).
Wie Gods zegen ontvangt, groeit en voelt zich niet alleen. Wie is
gezegend, die durft met vertrouwen de toekomst aan. “De zegen is
een gebed, gedragen door een belofte én een belofte, gedragen door een gebed”
(J. Westland). Bij de geboortezegen van Dorothee en haar mama klonken de stamelende
woorden aldus: “We zegenen opdat in de liefde van moeder en kind het
zorgende gelaat van God mag aanwezig zijn. Wij zegenen Dorothee dat zij
mag groeien en toenemen in krachten en vervuld zijn van wijsheid (Lc. 2,40),
dat zij zoals Jezus bij God en mensen welgevallig mag zijn (Lc. 2,41).” Moge God je omringen met zijn zorg en liefde. Moge Hij je koesteren als zijn oogappel. Moge Hij, zoals de arend over zijn jongen waakt,
voortdurend over jou zweven en zijn vleugels uitspreiden en jou daarop dragen
(Dt. 32). Moge de HEER jou zegenen en
beschermen; Moge de HEER het licht van
zijn gelaat doen schijnen en jou genadig zijn. Moge de HEER naar Dorothee en
naar ons allen zijn gelaat toewenden en vrede geven (Num. 6,2). “Weinig jonge ouders zijn voor de zegen ongevoelig en
menigmaal ontroert het de oude mensen zelf zozeer dat zij de woorden niet eens
kunnen uitbrengen en volstaan met een gebaar en met de beloften… het nog
wel op te schrijven. In deze zin is Simeon een ideaalbeeld voor oude
mensen die in hun leven de verwachting hebben ontdekt. Hij doet ons vóór
hoe wij met nieuw en jong leven moeten omgaan. En hij leert ons ruimte te
maken voor het nieuwe dat komt. Dit voorvoelen van de bestemming van een nieuwe
generatie – of die nu in vervulling gaat of niet – en dit
bevestigen van het nieuwe, vormen, spiritueel gezien, een hoogtepunt in ons
oud-zijn. Het vertegenwoordigen van het verleden en het contact daarmee
tot stand brengen zijn noodzakelijke schakels in de keten der generaties.
En wanneer oude mensen – zoals Simeon – ‘niet bang zijn om te sterven zullen hun
kinderen niet bang zijn om te leven’ (E.H. Erikson). Maar omgekeerd
hebben oude mensen kinderen en kleinkinderen evenzeer nodig” (H.
Andriessen, op. cit. p 226). Met haar 84 jaar - 7 x 12 - kent Hannah het leven. “Oude
mannen en vrouwen hebben nog weet van oude rituelen. Ze leggen het leven
aan jonge kinderen uit, nemen hen mee de concreter wereld in, hebben oude
dingen van vroeger in huis, koesteren de portretten van gestorven mensen,
hebben hun grote dromen over hun kleinkinderen, volgen hen belangeloos op hun
weg, dragen een schat aan herinneringen bij zich en vertellen verhalen.
Ze verbreden de wat enge blik van dit moment tot een zicht op de ‘kleine
eeuwigheid’ van ons menselijk geslacht. Ze zijn de mentoren van
onze beschaving en in die zin hoedsters en hoeders van de toekomst. Een
allerbelangrijkste aspect van die beschaving is tijd hebben en tijd
besteden aan de grote dingen van het leven” (op. cit. p. 232). In hun wens naar communicatie met hun kleinkinderen zijn grootouders
aan het computeren gegaan en leren ook zij van hun kinderen en kleinkinderen.
Het is niet omdat er sneeuw ligt op het dak van het huis, dat er binnenin geen
vuur zou branden! Antoine Rubbens Gecontroleerd op virussen en op inhoud door Sophos en MailMarshal Aandacht :
De informatie in dit bericht of in de
bijlagen ervan is enkel bedoeld voor de persoon of de entiteit tot wie het
bericht is gericht, en kan vertrouwelijke of persoonlijke zaken bevatten. Het
bekijken, doorzenden, verspreiden of ander gebruik van, of het actie ondernemen
vertrouwend of gebaseerd op deze informatie door andere personen of entiteiten
dan diegene voor wie ze bestemd was, is verboden. Als u dit bericht
verkeerdelijk hebt ontvangen, gelieve dan de afzender te contacteren en het
bericht van eender welk systeem te verwijderen, alsook eventuele kopies
ervan.
|
Results generated by Tiger Technologies Web hosting using MHonArc.