preek Mailing List: Na 39 jaar: op de grens van het Beloofde Land?

[Geert Dedecker (gdd]

Beste collega's,
 
vandaag ben ik 39 jaar priester gewijd - ik heb net de bijbelse 'veertig' nog niet gehaald dus. En het is uitgerekend ook vandaag precies 38 jaar geleden dat mijn vader gestorven is - je moet weten: ik ben de zoon van Jozef de timmerman (écht waar!), en mijn vader is dag op dag een jaar na mijn priesterwijding gestorven. Sindsdien is 5 juli voor mij altijd een dag met zeer gemengde gevoelens geweest.
 
In de voorbije paasvakantie mocht ik voor de tweede keer in drie jaar tijd voor een kleine veertien dagen op 'inleefreis' naar de basisgemeenschappen in El Salvador. Ik heb er (weer) heel erg veel deugd van gehad en er veel inspiratie uit gehaald om voort te doen.
 
Maar zeer merkwaardig: sinds ik terug ben hangt er reeds de hele tijd een eigenaardig gevoel tussen de plooien van mijn 'ziel': een gevoel van onrust, van verlangen-naar-méér, van ongeduld soms, geneigd zijn om even achterom te kijken en dan snel weer de handen aan de ploeg te slaan - want wellicht blijft er niet veel tijd meer over enz...
 
En nu, vandaag, op de 39° verjaardag van mijn priesterwijding, kan ik dat vreemde 'ruis'gevoel eindelijk ergens 'gelovig' plaatsen en 'bijbels' decoderen. Dit is het, denk ik: mijn zwerftocht door de woestijn loopt na  39 jaar bijna ten einde, en ergens moet nu toch wel het Beloofde Land in zicht zijn. Ja, ik sta aan de poorten er van, en toch ben ik er bijlange nog niet. Maar soms merk ik zo weinig van dat Beloofde Land in de alledaagse, concrete geleefde praktijk van mijn (kerke)werken en bezig zijn... En dan komen de onrust en de twijfel: het is toch niet allemaal voor niets geweest? Ik zal toch op de duur niet het definitieve gelijk moeten geven aan dat tiental verkenners die óók zijn uitgestuurd, en die mij voortdurend openlijk of verhuld lijken te zeggen dat het 'allemaal geen avance (meer) is'... Of aan de negatieve feiten en de vervlakkende hedendaagse evoluties, die vaak zo ontnuchterend snel op me afkomen, van veraf en van dichtbij?
 
Maar dan zijn er gelukkig ook altijd die twee andere verkenners die mij reeds zoveel keren de zware, rijkgevulde druiventros lieten zien van hun inzet en engagement voor het Rijk Gods. Een tros zo zwaar, dat ze die alleen niet kunnen dragen - het kan enkel in gemeenschap (zie het evangelie van komende zondag: Hij zond hen twee aan twee uit - wellicht ook omwille van het torsen van die druiventros bij de terugkeer van hun zending?)... Ik denk bij die verkenners bijvoorbeeld altijd direct aan Roger Ponseele en Piet Declercq uit El Salvador, om nog alleen maar deze twee te noemen.
 
Wat doe je best bij zo'n 39° verjaardag, zo duidelijk gesitueerd op de grens van het Beloofde Land? Toch maar die twee verkenners blijven geloven en vertrouwen, zeker? En stille voort doen zonder veel achterom te zien, omdat zij immers blijven zeggen: 'En toch'..?
 
____
 
In bijlage stuur ik jullie als 'verjaardagscadeau' twee teksten door uit mijn 'archief', telkens vertrekkend van of uitlopend op een schriftverhaal dat zich afspeelt op de grens van het Beloofde Land:
 
* 'Tussen voor-pret en achterdocht', bij Numeri 13,1 - 14,4 over de verkenners van het Beloofde Land (weliswaar ooit geschreven naar jonggetrouwde koppels toe)
 
* 'Heimwee doet ons hart verlangen', bij Deuteronomium 34, 1-7 over Mozes op de berg Nebo (eerder geschreven naar gezinsgroepen toe)
 
Twee schriftverhalen die quasi nooit aan bod komen in de zondagsliturgie - maar ze zijn me gaan-de-weg heel erg dierbaar geworden.
 
Misschien heeft iemand er iets aan? Wie weet zelfs nog in extremis voor de homilie van komende zondag?
 
Met hartelijke, collegiale groet in elk geval - onze sterkte is: 'samen'!
 
geert dedecker
 
Dienst Diaconie bisdom Brugge
 
en KMS West-Vlaanderen
 
 
 

Attachment: Verkenners van het Beloofde Land.doc
Description: MS-Word document

Attachment: Heimwee doet ons hart verlangen....doc
Description: MS-Word document