preek Mailing List: Fwd: preek bij de 4e zondag van de vasten

[Jurgen Gaeremyn (jurgen]

-------- Original Message --------

Subject:	preek bij de 4e zondag van de vasten
Date:	Fri, 28 Mar 2014 23:21:36 +0100
From:	Miguel Dehondt <miguel.dehondt [at] skynet.be>
To:	<preek [at] preken.be>

Met inspiratie vanuit de liturgische map van Broederlijk Delen…

 

Preek bij de vierde zondag door het jaar (a-cyclus)                                29 maart 2014

Lieve mensen,

Is het u ook opgevallen als je de affiche van Broederlijk Delen ziet, hoe gelukkig die twee jongens eruit zien (dia tonen). Hun ogen stralen. Ze kijken naar ons met een open blik, vol hoop en perspectief. Een contrast met de moeheid en de verveling die we vaak zien in de ogen van de mensen hier bij ons. (dia tonen) Een blik zegt soms veel, soms meer dan woorden.

Al hebben die jongens niets, ze zien er blij en gelukkig uit en ze hebben iets dat onbetaalbaar is: een perspectief, een droom, een uitzicht op iets mooiers en beters.

Zou het dàt zijn wat die andere jongen met die droevige blik ontbeert ? Waarschijnlijk heeft hij alles; heeft hij op materieel vlak niets tekort, maar mist hij toch veel. Ik hoop dat er toch iets mag zijn dat hem blij maakt, dat zijn ogen weer doet stralen, iets dat hem gelukkig maakt en zin en goesting doet krijgen in het leven. Op dat vlak, vrees ik hebben we, jong en oud, van het zuiden veel te leren of mag ik zeggen veel te krijgen, want zijn we arm hier in het rijke noorden. Ik verander bewust ‘leren’ in ‘krijgen’ want wat je blij en gelukkig maakt heeft dikwijls veel meer met openstaan en ontvankelijkheid te maken dan met een leren, al is het wel zo dat we leren van elkaar. Op het domein van de zingeving en het geluk kijken we veel naar elkaar en beïnvloeden we elkaar enorm. Het volstaat dat iemand iets niet mooi of lekker vindt en iedereen haalt zijn neus op. Dat is trouwens de kracht en het wapen van de reclame: mensen spiegelen zich aan mensen; apen mekaar na, willen er op die manier bij horen… en gelukkig zijn. Alleen volstaat het niet om mooie beelden van gelukkige mensen te tonen opdat iedereen zich ook gelukkig zal voelen (kijk naar de dia en je zult begrijpen wat ik bedoel).

Dus, ik zal er niet in slagen om jullie op ’n zelfde manier te doen kijken als die jongens op de affiche. “Is everybody happy ?” Yeah ! Ik heb iets tegen het verplicht en georkestreerd gelukkig moeten zijn. Nota bene: Ik wens iedereen uiteraard alle geluk van de wereld toe en ik zou niets liever willen dan dat iedereen er stralend bijloopt.

Met je ogen leg je niet alleen je ziel bloot; je ziel bepaalt ook hoe je de werkelijkheid observeert. In de lezingen van vandaag vind je daar sterke staaltjes van. De evangelist werkt graag met tegenstellingen. De blinde is juist diegene die ziet… wat de anderen niet zien. Hij herkent in Jezus de zoon van God, zijn hoop en vertrouwen. De Farizeeën hebben blinde vlekken. Ze zitten vast in hun overtuigingen. Hun wetten en vastgeroeste visies beletten hen om te zien waar het op aan komt en wat belangrijk is: de genezing van de mens boven het strikt uitvoeren van de sabbat. Ik zie daar voor mezelf een vingerwijzing in. Een oproep om mijn blinde vlekken op het spoor te komen (onder ogen te zien) om beter te kunnen zien: te ontdekken waar God werkzaam is en waar het echt op aankomt in het leven en zo het ware geluk op het spoor te komen. Een hele mond vol goede intenties, ik merk het terwijl ik het uitspreek, maar weinig concreet. Ik bedoel, ik zou zo graag met een meer onbevangen, open blik naar sommige mensen en groepen willen kijken. Zoals de profeet in de eerste lezing kijken zoals God, met de ogen van het hart. Maar ik merk dat er blinde vlekken zijn: vooroordelen, angst, soms wantrouwen. Alles wat met de islam te maken heeft bijvoorbeeld, kun je daaronder plaatsen. Het is wellicht gevoed door de media, het is weinig objectief, het is angst voor het vreemde, het andere en ik weet, het is niet juist. Nu, wellicht is het besef al een stap in de goede richting, in het vormen van een andere visie. Wellicht speelt ook een concurrentie-denken mee, iets wat mij ook parten speelt in andere contexten, met het gevoel zich te moeten ‘weren’, wat dan weer voeding geeft aan andere minder fraaie gevoelens zoals jaloersheid en zich geviseerd voelen, of gepasseerd… Amaai, zo’n vastenoefening legt heel wat bloot ! Ik troost mezelf met de woorden in psalm 130: “Als Gij zonden blijft gedenken, houdt geen mens het uit. Maar bij U is vergeving en daarvan leven wij.” Dat besef van Gods barmhartigheid is een belangrijke stap op weg naar het geluk. Maar ’t is een moeizame weg vooraleer ’n mens echt vrij en onbevangen, gelukkig uitstralend in het leven kan staan, bevrijd van vooroordelen en angsten, van blinde vlekken. We zijn er nog niet; maar toch op weg, hoopvol en vol goede moed. Amen.                    Miguel Dehondt