preek Mailing List: 22° zondag

[Heidi Deceuninck (Heidi.Deceuninck]

Ken je dat ook dat gevoel: ‘Het kan en het mag niet waar zijn. Je doet alles wat je kan om toch maar het ergste te voorkomen’. Alles wat je kan en nog veel meer.

Zo zeggen we het ook: Je zou alles doen wat je kan en nog veel meer.

Dat wilde Petrus ook. Hij wilde alles doen wat hij kon en nog veel meer.

Nu dat ‘en nog veel meer’ moet blijkbaar niet… integendeel.

Want Jezus wijst Petrus terecht. Petrus kan/mag dit niet doen.

Hij beschermt niet, kan niet beschermen

maar… houdt tegen wat niet tegen te houden valt.

Hier staat dan een moeder van vier kinderen

en die zou voor die kinderen van alles doen.

Jawel, van alles ‘en nog veel meer’….

Soms lijken die kinderen wel door Jezus beïnvloedt -al zou je dat niet direct  zeggen-

van alles doen mag

maar dat ‘en nog veel meer’ -wat ik natuurlijk ook wil doen-, nemen zij snel op de korrel.

Het is zoals zo vaak.

Iets doen is ok. Maar teveel doen is ook niet goed.

Soms worden we getroffen door de harde reactie.

Ondankbaar noemen we het.

Ondankbaar: een zwaarwichtig, moreel beladen woord.

Maar ook Jezus bewierookte Petrus niet om zijn bezorgde houding.

Integendeel: ‘Ga weg, Satan’ ?!

Je zou denken: Er kan niet een teveel aan goede zorgen zijn. Blijkbaar wel.

Er is een grens aan onze zorgen, ons beschermen. Die is er gewoon.

Het is niet leuk om dit te ervaren.

Maar sommige zaken moeten we loslaten,

anders worden ze ‘Satan’,

raken ze verzeild in het land van de ondankbaarheid.

Waar zit die satan?

Je zou toch denken dat je die vlammende ogen zo meteen ziet. Maar niets daarvan.

Hij zit verweven in het dagelijkse doen. Gewoon er midden in.

Tussen goed doen, goede bedoelingen

zit er een stukje misplaatste zorg, bescherming.

Ook in ons ziekenhuis zie ik soms zorgen verder dan ons eigen kunnen.

Soms zie je dat mensen er anders overdenken

en na al ‘onze inspanningen’ de hele boel weer afblazen.

‘Na al o-n-z-e inspanningen…’ verraadt het eigenlijk al.

Dit over ons gaat en niet over de andere -voor wie we het zogezegd doen-.

Een zorg die aan de andere voorbij gaat

en terug op jezelf slaat -als een hard geworpen boemerang-.

Dat doet pijn.

Mensen zeggen tegenwoordig niet meer ‘Ga weg satan’.

maar achteraf bellen ze af,

of ze zijn helemaal niet dankbaar,

of ze zijn half dankbaar(voor dat van alles)

en kunnen geen weg met dat (‘en nog veel meer’) en ze zwijgen, …

Zijn mensen dan wel zo ondankbaar?

Misschien is het gewoon een terugfluiten.

Na inzet, zoveel ondankbaarheid en onbegrip

een mens zou al eens in een Jeremiaanse tirade vervallen.

Het doet wel deugd zijn leed te klagen maar uiteindelijk brengt ook dat geen soelaas.

Het brengt wel wat tijd en rust om te herbronnen, te overdenken,

en om moed te vergaren om met hernieuwde grenzen en inzichten verder te doen.

Om te merken dat mensen hun weg gaan.

Dat je soms niets moet doen en zien.

En niet onbelangrijk. ‘Er zijn’ en blijven…

zodat je er bent bij de volgende wending van het leven.