preek Mailing List: zondag 19 okt 2014

[Heidi Deceuninck (Heidi.Deceuninck]

In een weiland in Merkem plaatste een actiegroep 400 grafstenen. Ze herdachten een stille oorlog nl. deze van de zelfdodingen in onze West-Vlaamse provincie. Meer dan 400 jongeren jonger dan 30 jaar stapten sedert 2000 uit het leven. Dit enkel in onze provincie. Waarmee we meteen ook trieste koploper zijn in ons land.

Een ‘pop up kerkhof’

het klinkt hip, zelfs een tikkeltje commercieel.

Maar niets daarvan

‘pop up’ in een stille weide aan de Knokkebrug van Merkem.

Wie de streek kent, weet dat het daar stil, alleen en verlaten is,

vaak winderig ook.

En die 400 blokjes staan daar te getuigen,

zenden een boodschap de wereld in…

Vandaag is het missiezondag, de dag van priesters in zending.

Een dag reeds langgeleden ingesteld, in een andere tijd met andere woorden.

Missioneren, hier en nu, in ons Vlaamse land. Ik zou het niet weten.

Er is een gezegde: Overal langs Vlaamse wegen….

En daar staat dan ons Maria,

zomaar

langs Vlaamse wegen.

Zij wist het ook zo vaak niet en bad in stilte.

Wat doet zij daar langs die wegen?

Wachten tot een voorbijganger haar niet voorbij loopt

en zij troost kan bieden aan wie daar is.

Zwijgzaam staat ze daar

te getuigen.

Na zoveel jaren -en zoveel onverkwikkelijke gebeurtenissen-

is er niet veel meer te zeggen.

niet voor haar,

ook niet voor wie komt en stil valt,

de rede en ratio –die zo verheerlijkt wordt in deze tijd- voorbij,

de controle verdwenen,

de woorden zijn op,

zoekend naar steun, naar troost, naar hoop die van -ik weet niet waar- moet komen.

In een tijd waar men pretendeert alles te weten

en ‘wat niet kan geweten worden’ geen bestaansrecht heeft,

staat zij daar ‘te missioneren’

met àlle tijd die wij denken niet te hebben.

Wat onwetend buiten wordt gelegd/genegeerd, is daarmee nog niet weg.

Wat verkommerd staat te wezen, is daar.

Ogenschijnlijk geen kat die er op let,

maar katten hebben nu net de eigenschap goed te zien in het donker.

Op donkere, duistere momenten is en blijft daar onze stille missionaris

zwijgend getuigend van Gd die er is.

Laat ons zoeken naar Gd én wat hem toekomt in het leven.

Net zoals ons ‘pop up’ kerkhof,

ook een stille missionaris, zij het wellicht niet katholiek van oorsprong ( K. Cyrus ook niet),

op zoek naar de ‘grote oorlog’ in ons huidige leven,

naar gesloten deuren en stadspoorten  die geopend moeten worden.

Waar komt het op aan, waar zit de toekomst en hoop in ons leven?

Beste mensen, ik wens iedereen van ons allen missionarissen in het leven

stille en ook mindere stille,

die ons bijstaan in het zoeken naar Gd en wat hem toekomt

zodat we allen hoopvol kunnen verder leven.