preek Mailing List: Preek bij het doopsel van de Heer

[Dehondt, Miguel (Miguel.Dehondt]

Preek bij het Doopsel van de Heer                        (b-cyclus)           

                              

Lieve mensen,

Jezus laat zich dopen. Ik kan mij voorstellen dat Johannes de Doper verrast was Jezus te zien staan in de rij van hen die bekering nodig hadden. Een beetje de omgekeerde wereld … als er nu één is die geen doopsel behoeft dan is het toch wel Jezus, zo zal Johannes wellicht gedacht hebben. Maar Jezus plaatst zich niet boven de mensen. Hij voelt zich niet verheven, beter, dan een ander. Met zijn voeten in het water, staat Hij tegelijk kwetsbaar en breekbaar dicht bij ons. Ik vind dit een mooi beeld: Jezus gaat in de stroom van het leven staan. Zonder water geen leven, maar terzelfdertijd kan je ook kopje ondergaan en verdrinken. Die stroom kan je meenemen of zelfs meesleuren. Je kan/moet kiezen: laat ik me meedrijven of sta ik er in?

We zijn personen, we staan voortdurend in relatie tot iets en iemand en dat maakt ons tot wie we zijn. En ’t is zoals met spieren, als je ze niet traint, geen weerstand biedt, dan ontwikkelen ze niet. De stroom van het leven bepaalt dus wie je bent of wordt. Aan ons de keuze om er in te gaan en tegenstroom te staan. Nu, ja, soms kiest het leven ook jou; soms kom je in een stroomversnelling terecht; verandert er veel in korte tijd; soms moet je vechten om staande te blijven en dan weer kom je in rustiger vaarwater terecht. Niets zo onvoorspelbaar als onze levensstroom maar laten we wel niet aan de kant blijven maar middenin het water gaan, dat maakt Jezus ons duidelijk. En menselijk en kwetsbaar als we zijn kan water voor ons betekenen: leven of dood maar ook hoop en zegen. Het is altijd mooi daar even bij een doopsel van een kindje op te wijzen. Ouders die veel moeite hebben moeten doen om zwanger te geraken, om de foetus te houden, complicaties bij een bevalling meemaakten, beseffen heel goed hoe broos het leven is maar ook hoe veerkrachtig en sterk, niet tegen te houden. Water is een heel krachtig symbool om dat duidelijk te maken. Weet je, de eerste christenen doopten door iemand helemaal kopje onder te laten gaan om die dan uit het water te trekken (sommige kerken hebben dit ritueel bewaard). Doordat een ander je dan uit het water trekt, wordt nog iets anders duidelijk en beklemtoont: het leven krijg je. Je moet wel zelf iets van je leven maken, een ander kan dat niet in je plaats doen en je moet dat ook niet verwachten, maar het leven zelf, het begin ervan … dat is iets waar je niet voor hebt kunnen kiezen. Anderen hebben dat voor jou gedaan uit liefde voor mekaar en voor het leven. En zelfs ‘die anderen’, de ouders, beseffen dat heel het levensbegin een wonder is dat hen overstijgt. Een doopsel is een gelegenheid om daar even bij stil te staan of op in te gaan. Nieuw leven draagt altijd in zich iets van een cadeau, een geschenk (van God). Ook dat heeft alles met liefde te maken. Liefde die niet ophoudt met het ‘geef’-moment want na dit leven schenken komt het zorgen en verantwoordelijk zijn. Het is een levenslange verbintenis. Ook al gaat dit leven verder een eigen gang – opvoeden is loslaten, opnieuw uit liefde – de band met de levensgevers blijft, levenslang. Eens vader, moeder, altijd, en ik denk dat er geen ouder, ook God niet, het anders zou willen.

En dan klinken er woorden die verbinden en doen groeien: “Jij bent mijn zoon, mijn veelgeliefde, in U heb ik welbehagen.” Er kan niemand zonder verbondenheid. Het gevoel van en voor iemand te mogen zijn, beminnen en zich bemind weten maakt de kern uit van ons mens-zijn. Als er vandaag de dag zoveel mensen er de brui aangeven, zelfmoord plegen dan heeft dit waarschijnlijk ook daarmee te maken: het niet meer voelen van verbondenheid, belangrijk te zijn, zich bemind te weten. Wel ik hoop dat wat je ook meemaakt bij het staan in de stroom van het leven je altijd die woorden mag horen en voelen hetzij vanuit je geloof of vanuit de banden die je hebt: “jij bent mijn veelgeliefde, ik zie je graag.”

Waarom Jezus zo veelgeliefd is, dat hebben we gehoord bij Jesaja in de eerste lezing.

In het licht van de gewelddadige gebeurtenissen van de voorbije week kan dit tellen.

De moordenaars zullen zich wellicht ook zoon van Allah, of kind van God weten. Het zal je kind maar wezen … Waar loopt het verkeerd ? Godsdienst kan het mooiste in een mens naar boven halen maar ook het meest verschrikkelijke. Laten we waakzaam zijn en bidden voor mensen die het geknakte riet niet breken, en dus geen geweld met geweld van welke aard ook beantwoorden. Mocht het ons lukken om zulke mensen te zijn…