preek Mailing List: Fwd: preek bij de derde zondag door het jaar

[Dehondt, Miguel (Miguel.Dehondt]

Verstuurd vanaf mijn Ipad

Begin doorgestuurd bericht:

Van: Miguel Dehondt <miguel.dehondt [at] skynet.be<mailto:miguel.dehondt [at] 
skynet.be>>
Datum: 19 januari 2018 om 23:00:49 CET
Aan: 'Miguel Dehondt' <miguel.dehondt [at] yperman.net<mailto:miguel.dehondt 
[at] yperman.net>>
Onderwerp: preek bij de derde zondag door het jaar


Preek bij de derde zondag door het jaar  (b-cyclus)

Lieve mensen,

wat we daarnet beluisterd hebben is een echt ‘roepings’- verhaal: De leerlingen 
worden ‘geroepen’ door Jezus die zegt ‘Kom en volg mij.’ Vorige week ging het 
initiatief van de leerlingen zelf uit en maakte de nieuwsgierigheid en de 
verwondering hen tot volgeling.

Jezus roept hen midden hun bezigheden: het zijn vissers die bezig zijn met hun 
netten uit te werpen of hun netten klaar te maken. Het feit dat dit hun stiel 
is, geeft aanleiding tot een mooie beeldspraak: “Ik zal vissers van mensen van 
jullie maken.” Weet u, ik kom langs moeders kant uit een familie van vissers 
uit Oostende en dus zult u het mij niet kwalijk nemen dat ik een bijzondere 
affiniteit heb met die uitspraak. Op mijn wijding werd er in ieder geval naar 
verwezen en vond ik het een mooi beeld. Intussen zijn we bijna 30 jaar verder 
en kijk ik anders naar een aantal dingen in het leven, is dat beeld van die 
‘visser van mensen’ wat gerijpt en genuanceerd. Zo denk ik dat het niet de 
bedoeling kan zijn mensen te ‘vangen’ of te strikken in onze netten. De tijd 
dat een priester of missionaris een ijveraar was die zoveel mogelijk zieltjes 
trachtte te winnen tot meerdere eer en glorie van God is gelukkig voorbij, maar 
ligt jammer genoeg nog niet zo ver achter ons zodat mensen de Kerk en zijn 
bedienaars er nog vaak mee associëren. Nu, ik vraag me af hoe ze dat vroeger 
deden en hoe ze erin slaagden mensen aan zich te binden en tot van alles en nog 
wat te verplichten ? Ik weet één ding: vandaag, hier in het ooit zo 
christelijke Europa lukt dat niet meer ofwel ben ik een onbekwame visser. En 
als je dan toch je net zou durven uitgooien, ga je zien dat er in de vijver nog 
anderen aan het vissen zijn; die je best accepteert zo niet ben je 
onverdraagzaam of niet open-minded genoeg voor de rijke verscheidenheid aan 
overtuigingen in een zee van onverschilligheid. De quota liggen ook vast: in 
naam van het pluralisme moet de vangst verdeeld worden en van sommige 
vrijdenkende vissen blijf je best af. Uit respect gooi je ze maar beter terug 
in de vrije wateren. Visser van mensen zijn, het is eerder een vloek dan een 
zegen. Hoed u voor een burn-out wegens frustratie en onmacht.

Natuurlijk zou ik het wel jammer vinden als daardoor mensen uit de boot vallen 
omdat wij geen mensenvissers meer durven zijn. Is het niet onze diepste roeping 
om mensen die net zoals de vluchtelingen vandaag de dag dreigen te verdrinken, 
op te vissen en onderdak te geven ? Christenen dienen zich meer dan ooit te 
ontfermen over al diegenen die uit de boot vallen; over allen die dreigen te 
verdrinken in die zee van onverschilligheid.

Wie ontfermt zich over (om het met Oosterhuis te zeggen) “dat stuk wrakhout dat 
een mens blijkt als jij hem aankijkt…” ?  Misschien focussen we ons teveel op 
de grote vissen en hebben we geen aandacht voor de kleine visjes die door de 
mazen glippen maar wel alle zorg en groeikansen verdienen of misschien hebben 
we teveel heimwee naar de volle netten van vroeger ? Een herbronning over onze 
diepste roeping kan dus geen kwaad.

In een bezinningstekst van Manu Verhulst las ik de oproep: “laat je netten 
los…Blijf niet verstrikt in alledaagse dingen. Laat God, in al zijn 
heerlijkheid, de felle lente van zijn leven in jouw korte leven doen 
ontspringen.” Een mooi beeld om duidelijk te maken wat roeping is en waar het 
om te doen is. Het gaat er inderdaad niet om mensen te willen strikken in onze 
netten of ze te vangen voor ons project, hoe zinvol wij onze manier van leven 
ook vinden. Laten we eerst voor onszelf nagaan waarin we vastzitten of waar we 
aan vasthangen en wat ons belet om echt ten volle bevrijd te leven: allerlei 
materiële dingen en wereldse bekommernissen die veel van onze tijd en energie 
vragen maar die er niet echt toe doen als het er op aan komt gelukkig in het 
leven te staan. “Laat je netten los, en laat je bootje achter op het water”, 
zegt Manu Verhulst, “Geloof dat God al bezig is. Hij breekt de winterknoppen 
van je leven open. En doet de koude ijslaag van het kwaad ontdooien. En waar je 
hart nog zwaar te moede was, breekt nu de blijdschap open.” Als je ’t mij 
vraagt, een heel bevrijdende manier om in het leven te staan en roeping te 
beleven. Laat maar los, de voortgang en het succes van de Blijde Boodschap 
hangt niet alleen van ons en van al onze inzet af. Dat moest Jona in de eerste 
lezing tot zijn eigen scha en schande ook al ondervinden. Zo zie je maar hoe 
een eeuwenoude oproep toch een verrassend nieuwe opdracht in petto heeft.

Attachment: 18-01-20 3e zondag door het jaar preek.docx
Description: 18-01-20 3e zondag door het jaar preek.docx