| voor zondag | <– Date –> <– Thread –> |
From: Heidi Deceuninck (Heidi.Deceuninck sjki.be)
|
|
| Date: Sat, 3 Feb 2018 06:59:24 -0800 (PST) | |
|
Ziek zijn brengt heel wat vragen naar boven,
niet in het minst vragen over de zin en onzin van het lijden. Hoe vaak hoor ik het niet bij zieken: ‘Waar heb ik dat aan verdient ?’
Ook Job in de eerste lezing stelt zich vragen:
Hij vraagt zich af: ‘Wat is het leven van een dagloner…?’ en hij realiseert zich zoals we lazen:
‘Het einde van mijn dagen komt sneller en sneller nabij,
mijn leven is niet meer dan een zucht…’
Zeker als het leven bedreigd wordt vragen we ons af:
‘Wat is de zin van het leven ?’ En dan hoor ik wel eens zeggen: ‘Ja, ja, er is nog nooit niemand teruggekomen...’ Is er leven na de dood… de meningen zijn verdeeld, ook bij gelovigen. Over geloof wordt trouwens weinig gesproken. Het is een beetje een nieuw taboe.
Maar Job is een van de weinige verhalen die nog wel eens aangehaald worden: ‘Job up ziene mesthoop’. Ik kan niet zeggen dat hij geliefd is zoals Maria of broeder Isidoor ofzo
maar hij is gekend en wordt herkend. ‘Job, een man gekweld door alle mogelijke ellende.
Up ziene mestoop’ Hij is dagelijks in ons ziekenhuis:
een beroerte, achteruitgang, een overlijden, een kind véél te vroeg geboren, …kortom: gefnuikte toekomst. Een patiënte antwoordde me ooit: ‘Een aanpassing, mevrouw? Ik ben alles kwijt’ Maar willen of niet, ook dan gaat het leven verder… Hoe? Wellicht Job achterna… God vragend: ‘waarom overkomt mij dit leed?’ Je gelooft niet gelovend dat je dit hebt verdiend, OK, een heilige zijn we niet, maar wees eerlijk,
in onze omgeving zijn er geen heiligen te vinden, en een schavuit dat is ook overdreven,
én toch krijg je zijn ‘loon’. Je probeerde te doen zoals het hoorde. Wat heb je daar nu aan, aan eerlijke inzet dag na dag? Familie en vrienden komen, spreken moed in: ‘het komt wel goed.’ Maar dat doet het niet -en dat weet je …en zij ook wel-. Of misschien zeggen ze: ‘je had beter zus of zo gedaan’
Het is allemaal makkelijk praten nadien. Je wil weten: ‘ Waarom ik? Waaraan verdien ik dit? Waarom ‘mijn’ gezin? En vooral: ‘wat kan ik nog hopen, nu alles verzinkt in het niet. Geluk??? Je kan er zelfs niet meer van dromen. Het doet me denken aan een lied van Elvis Costello: ‘I want you..’ ‘…ik zal het herhalen tot het verstild…’ blijven vragen, zoeken, reclameren tot het vragen .. de opstand stilvalt,
er geen enkele uitweg meer is,… dan te aanvaarden, - beter - je erbij neer te leggen (af en toe, en zeker niet elke dag).
Tot het stilvalt…Untill I unstill it… Tot je moe van het rouwen/afscheid nemen verdergaat, met een serieus gevulde rugzak (ervaring, levenswijsheid),
dat blijft. Onherroepelijk. Maar je voelt opnieuw, - hoe het leven ook verderloopt of kabbelt. Je voelt. en er is genoeg moed/courage om mét je familie en vrienden,
die je leed misschien niet begrepen maar er wel waren,
verder te leven. En God, drager van alles, is wellicht ondoorgrondelijker dan voorheen.
onvatbaarder, ongrijpbaarder maar ontegensprekelijk daar. Ergens… zekerder… dan voorheen. Mogen wij hopen dat in/op of na moeilijke momenten
zoals Job mogen ervaren dat Hij er is.
|
- (no other messages in thread)
Results generated by Tiger Technologies Web hosting using MHonArc.