preek Mailing List: 24° zondag

[Heidi Deceuninck (Heidi.Deceuninck]

Heb je ooit al geprobeerd iets vol te houden zonder teken van leven terug te krijgen? Meestal houdt zoiets op. Vrienden die niet reageren, waarbij je altijd de eerste stap moet zetten tot … geen enkel teken van leven meer.

De mensen in de 1° lezing zaten te wachten op een teken van leven die niet kwam.

Het was mss niet mooi van hen om niet te blijven wachten maar wel zeer menselijk.

Wat doet een mens dan?

Hij zoekt andere oorden op.

Mss minder goede maar wel zichtbaar.

We willen allen graag zichtbaarheid.

God, rijkdom, gezondheid, geluk:

gelieve een beetje zichtbaar te zijn, aub, dan kunnen we geloven.

De Thomas in ons leeft en zoekt naar tekenen, naar bewijs.

Die zichtbaarheid heeft tenminste het vertrouwen dat er iets is.

Maar is er dan ook Iets?

Overal worden we tegenwoordig overspoeld

door de zichtbaarheid, meetbaarheid van alles. Ook in medische wereld.

Men gebruikt er: SMART-taal.

specifiek, meetbaar, aantoonbaar, realistisch en tijdsgebonden…

Een meetbare zorgtaal in… een onmeetbaar zorgland.

Veel is meetbaar.

Maar Méér in de zorg is onmeetbaar, niet aantoonbaar.

En toch is het er en is het merkbaar zij het niet direct.

En soms moet je zonder tekenen verder -zonder is veel gezegd maar… toch niet zichtbaar-

zonder direct spoor van God,

zonder duidelijk geluk,

zonder zichtbaar goede tijden…

dus onzichtbaar en toch dààr.

Heel veel zoekende vragen in deze kliniek, die een antwoord willen, zijn:

‘onbestemd, eindeloos en onmeetbaar, aantoonbaar onoverzichtelijk, irreeël realistisch en tijdeloos’

 

Hoe gaan wij met ‘verloren mensen’ in ons ziekenhuis om?

·         Mensen die verlamd raken van schrik en vaak gewoon nood hebben aan iemand naast zich.

·         Een vraagje aan iemand,… én wij geduldig wachtend op een antwoord dat trààg komt?

·         Mensen die na een ernstige diagnose als eerste een… sigaretje opsteken.

·         Mensen die uitleg nodig hebben, niet één keer maar tien keer

en zich dan nog maar met moeite kunnen realiseren hoe hun ziek-te-pro-ces nu is.

Zoeken we deze verloren schapen of houden we het bij die 99 andere?

Maken we ons boos of herbeginnen we / zien we de menselijkheid ervan in?

Hoe gaan wij als kerkgemeenschap met vragende, onzekere mensen om?

·         wat doen we doop-vormsel-begrafenis christenen?

·         Wat doen we met onze onmondigen, onze religieus-taallozen?

·         wat doen we met de gekwetsten in onze eigenste gemeenschap die geen woorden meer over hun lippen krijgen of enkel verwijten?

·         Wat doen we met ‘onze’ eenzamen binnen onze geloofsgemeenschap, eenzaam verdwaald én toch willen blijven?

Durven we het nog aan/zomaar in mensen te geloven

zonder bewijs dat ze goed het goed menen.

Of houden we het bij de 9 penningen en laten het 10^de voor wat het is?

Meegaan in diepe belevenissen waar mensen -en ook wij vaak- geen weg mee weten.

Hun onpeilbare diepten beluisteren -soms eindeloos-

tot het onzichtbare mérkbaar wordt,

het verlorene terugkomt, gebrokenheid -op welke wijze ook- geheeld wordt.

Een schaap komt terug,

een penning wordt gevonden,

een volk krijgt de toekomst die het ooit beloofd was.

Amen

 

 

 

Heidi Deceuninck Dienstverantwoordelijke pastorale dienst +32 (0)51 33 41 11 | heidi.deceuninck [at] sjki.be Ommegangstraat 7 | 8870 Izegem |  www.sjki.be