- Eerste lezing: Prediker 1, 2; 2, 21-23
- Evangelie: Lucas 12, 13-31
Zusters en broeders,
Vorige week leerde Jezus ons bidden, en in het gebed dat Hij ons leerde, gaat het over onze Vader, onze schulden, geef
ons heden ons dagelijks brood. Altijd onze en ons, nooit mijn en ik. Vandaag vertelt Hij
een verhaal over een man die alleen maar ‘ik, mijn, mijzelf’ kent, en die zelfs met zichzelf in gesprek gaat. Hij denkt dus
alleen aan zichzelf. En hij aanbidt niet God, maar zijn oogst en zichzelf. Aan zijn naaste denkt hij helemaal niet. Bestaat die zelfs wel voor
hem? ‘Maar God sprak tot hem: Dwaas! Nog deze nacht komt men je leven van je opeisen.’ En voor wie is dan al zijn rijkdom? Hij kan hem in
elk geval niet meenemen naar het hiernamaals. ‘IJdelheid der ijdelheid, en alles is ijdelheid’, lijkt Prediker in de eerste lezing
daaromtrent sarcastisch te zeggen. Of is het een waarschuwing?
Maar hoe Prediker het ook bedoelt, het verhaal dat Jezus vertelt is direct van toepassing op ons leven. Het stelt ons duidelijk een vraag, namelijk
wat is de waarde van ons leven? Daarover moeten we ons dus bezinnen. Waar zijn we mee bezig? Wat vinden we belangrijk? Doen en denken we echt als
christenen? Als volgelingen van Jezus? Dus moeten we ons afvragen: waardoor laten we ons leiden? Waaraan hechten we het meest belang? Is dat aan geld,
aan eigendom, aan goed eten en drinken, en meer van die materiële dingen?
Maar maken die dingen het onmogelijk om goede christenen te zijn? Mogen we ons helemaal niet inzetten voor eigendom, gezonde voeding, ontspanning?
Natuurlijk mogen we dat. Ook Jezus was duidelijk graag te gast bij mensen die Hem goed en smaakvol ontvingen. Maar Hij was niet verslaafd aan die
materiële welvaart, en dat moeten wij ook niet zijn. Nee, we moeten echt niet arm zijn, en we mogen ons zeker inzetten om ons leven goed uit te
bouwen, maar we moeten er ons tegelijk van bewust zijn dat we niets kunnen meenemen in onze doodskledij. We moeten ons dus zeker niet spiegelen aan
mensen die er zeker van zijn dat ze dat wel kunnen doen. En ook niet aan mensen die zo verslaafd zijn aan hun bezit dat ze hun man, hun vrouw, hun
kinderen niet eens echt kennen. Dat brengt zeker geen geluk. Dat doen de wegen die Jezus ons heeft voorgeleefd zeker wél, en die wegen
zijn geloof, hoop, eenvoud, christen zijn, nederigheid, naastenliefde. Die scheppen samen een wereld van liefde en vrede.
Voor die wereld wil Jezus ons vandaag zoals altijd wakker maken. ‘Leef niet alsof je hier voor altijd bent, maar leef met je hart bij
God en bij elkaar’, houdt Hij ons voor. En daarmee spoort Hij ons aan om onze tijd en onze energie te gebruiken voor wat echt telt, en dat is
mee voelen en mee denken met elkaar, genieten met en luisteren naar elkaar. Er niet zijn voor onszelf, want dan zijn we rap uitgepraat, maar voor onze
medemensen. Tijd hebben voor ons gezin, onze familie, onze buren. En ook voor mensen, en eenzame mensen. Er zijn zoveel dingen die het leven leefbaar
maken, en die echt nodig zijn in deze tijd die egoïsme en haat lijkt te promoveren.
Zusters en broeders, de man die zich een reusachtige graanschuur wilde bouwen, dacht alleen aan zichzelf. Hij sprak ook alleen met zichzelf.
‘Ik zal dit doen, ik zal dat doen, en ik zal tegen mezelf zeggen: Man, je hebt een grote rijkdom opgebouwd. Doe niets meer en geniet
ervan.’ Jezus echter nodigt ons uitdrukkelijk uit om anders naar ons leven te kijken. En daarbij mogen we niet vergeten dat alles ons gegeven
is: ons gezin, onze familie, de natuur, de wereld. Niets hebben wij gemaakt, nee, het is ons allemaal geschonken. Laten we ons dus inspannen om te
leven met een open hart voor God en voor elkaar. Om te delen; Om dankbaar te zijn. Om met liefde mee te bouwen aan Gods heerlijk Koninkrijk van liefde
en vrede. Want liefde en vrede kunnen we wél meenemen in onze doodskledij, want dat is precies de hemel die God, die Jezus ons wil
schenken. Amen.
Download dit document
homilie.net)
