| Sint Jakob 25 juli | <– Date –> <– Thread –> |
From: Antoine Rubbens (Antoine.Rubbens pccaritas.be)
|
|
| Date: Wed, 14 Jul 2010 00:53:49 -0700 (PDT) | |
Sint Jakob, de pelgrimstok in de hand
Als
25 juli op een zondag valt, viert Spanje een heilig jaar. De apostel Jakobus is de patroon van
Spanje. Santiago de Compostela viert
in 2010 zijn tweede heilig jaar van de 21° eeuw.
De weg (camino) naar Compostela behoort tot het
werelderfgoed. De zorg voor die weg
staat in de Spaanse grondwet ingeschreven.
Het Vlaams Sint Jakobsgenootschap organiseerde dit jaar
voor zijn 25 jarig bestaan een kerkentocht langs de Vlaamse Sint
Jakobskerken.
Het feest van 25 juli is er niet om te bevestigen dat het
graf van Jakobus zich in het Galicië van Spanje
bevindt.
Het feest herinnert aan de vroege marteldood van deze
trouwe apostel, die behoorde tot de binnenkring van de apostelen. Hij was mee op de Tabor en bij de
opwekking van de twaalfjarige dochter van Jaïrus. Hij was bij Jezus in de Hof van
Olijven.
Jacobus en zijn broer Johannes waren zonen van
Zebedeüs.
Zij waren vissers en hadden een coöperatieve.
Hun moeder hoopte voor haar beide kinderen op een schone
promotie bij Jezus.
Zij kwam met haar bede bij Jezus op een heel ongelukkig
moment. Jezus trok op naar
Jeruzalem, waar hem zware tijden te wachten stonden. Dat had mama niet gehoord. Zij wou voor Johannes en Jacobus een
plaats aan de linker en rechterzijde van Jezus (Mt.
20,20-28).
Jezus doorprikte heel vlug dit machtsdenken. Hij sprak van de beker van het
lijden. Jacobus is de eerste
apostel die Jezus heeft gevolgd in de dood. Dit zou al in het jaar 44 zijn geweest
(Hdl. 12,2). Het lijkt weinig
waarschijnlijk dat hij in deze korte tijd tot aan het uiteinde van Spanje is
geweest. Het is nog minder
waarschijnlijk dat het lichaam na zijn dood op een scheepje in de uithoek van
Spanje zou terechtgekomen zijn.
Zeker is dat Spanje heel
vroeg in contact kwam met de christelijke boodschap. De groeiende verering voor Jacobus
situeert zich in de tijd van de
Reconquista. De visser uit Galilea
wordt voorgesteld als een ruiter te
paard, die
strijdt tegen de Moren. Mooier zijn
de beelden, waar de apostel zelf als pelgrim opstapt. Nog zinvoller is een oude afbeelding in
het klooster van San Domingo de Silos, waar Jezus is afgebeeld als pelgrim
onderweg samen met de Emmaüsgangers.
Een Jakobsschelp staat op zijn pelgrimstas. Jezus is onze blijvende tochtgenoot
(Eucharistisch gebed XI b).
De invloed van het Spaanse bedevaartsoord groeide nadat
het moeilijker werd om Jeruzalem te bereiken en er de plaatsen te vereren, waar
Jezus had geleefd, waar hij stierf en verrees.
Door de opkomst van het protestantisme verminderde in de
moderne tijd het pelgrimeren naar Santiago en naar elders. Je hoort Luther zeggen: ?Loop niet
daarheen. Ge weet niet of de
heilige Jacobus er ligt of een dood paard.
Laat op tocht gaan wie wil; maar blijf gij thuis.? Op de feestdag van Sint Jakobus 1876
waren er slechts 40 pelgrims in Santiago.
In het heilig jaar 2004 zijn 200.000 pelgrims op weg geweest naar
Compostela. Dit jaar zullen ze nog
talrijker zijn. Luther heeft
gelijk: een bedevaart is niet noodzakelijk voor het heil. Dat zei Jezus al, wanneer de
Samaritaanse hem naar het verschil vroeg tussen Jeruzalem en de berg Gerizim
(Joh. 4,20). Jezus antwoordde haar:
?Er komt een tijd, dat gij overal God kunt
aanbidden.?
De hernieuwde belangstelling voor de oude bedevaartplaats
blijft aanhouden. Daar heeft paus
Johannes Paulus II zijn steentje toe bijgedragen. Hij beklemtoonde graag de betekenis van
Santiago voor de vorming van Europa.
In 1989 hadden in Santiago de wereldjongerendagen plaats.
In Maastricht vertrekt bij de Servatiusbasiliek een 2300
km lange pelgrimsweg naar Santiago.
?Tussen wens en vervulling ligt
een grote afstand.? In ons land zijn delen van de Jakobsweg
aangeduid met een ster en haar gele stralen. Let op de koperen schelpen op de Grote
Markt in Brussel. Ze leiden naar de
kerk van O.L.Vrouw van Bijstand, waar een opvang was voor
pelgrims.
Wat heeft mensen bezield om zo een lange weg te
gaan? Wie nu onderweg is, heeft
daarvoor heel verschillende motieven: religieuze, culturele, historische,
sportieve. In de meeste hedendaagse
pelgrims steekt een toerist en wellicht schuilt er in menig toerist een
pelgrim.
Stappend onderweg zijn, dat doet wat, zeker bij hen die
alleen of in kleine groep optrekken om dààr aan te komen, waar ze de dag nadien
zullen vertrekken en dit meerdere dagen na elkaar. Moderne pelgrims hebben niet de
ongemakken van hun voorgangers. Ze
hebben hun gsm bij en hun bankkaart.
Maar een bedevaarder kan onderweg van beide beroofd
worden.
Eeuwen gaan mee, wanneer pelgrims en toeristen op die
oude route te voet, met de fiets of te paard optrekken. Wie kan bewijzen dat hij 100 km te voet
heeft afgelegd, krijgt in Santiago een geloofsbrief, een ?compostela?. Bij de Heer is zulk paspoort niet
nodig.
De pelgrim is blij om de afgelegde weg, maar vooral blij
bij de aankomst in de kathedraal van Santiago met haar barokke voorgevel. Jakobus troont op een zuil temidden van
een schitterende portiek. Pelgrims
leggen hun hand op die zuil om Jakobus te tonen dat hun tocht teneinde is,
tenzij zij te voet terugkeren.
Theo
Bächtold,
dominee van de Sint Jakobskerk in Zurich, is een fervente voorstander van de
Jakobsweg. Op de vraag waarom
antwoordt hij heel bondig: ?Weil
es mir guttut!?
Omdat het mij
goed doet. ?Het doet me goed aan ziel, lichaam en geest.? Pelgrimeren is bidden met de
voeten. Het is stappen in Gods
tegenwoordigheid en gaan doorheen de natuur en in ontmoeting met mensen.
In Duitsland waren zowel op de Evangelische Kirchentag
als op de Katholikentag en op de twee reeds gemeenschappelijke oecumenische
kerkdagen stands over het pelgrimeren.
Omdat stappen en slenteren langs de vele stands moe kan maken, vind je
daar plaatsen, waar mensen andermans voeten wassen. De voetwassing, eenvoudig
dienstwerk. Daarin gaat iets in
vervulling van wat Jezus tot Jakobus zei: ?Ik ben niet gekomen om gediend te
worden maar om te dienen.?
De weg heeft zijn rituelen. In Zwitserland, waar de ganse weg is
uitgestippeld vanaf de Bodensee tot de Frans-Zwitserse grens voorbij Genève,
krijgt de stapper bij bepaalde etappen de suggestie een steentje op te rapen,
dit een tijdje in de hand te houden en het dan neer te werpen. Dit doen vele stappers die in Spanje de
camino francés volgen en voorbij het Cruz de Ferro komen. Zij leggen daar een steentje op de hoop
stenen bij het kruis. Zoveel
steentjes en zoveel intenties. Wie
stapt, is nooit alleen, want hij denkt aan veel vrienden en
bekenden.
En wanneer hij thuis komt, is hij dankbaar voor de
onverwachte ontmoetingen van onderweg!
Een pelgrimsweg begint daar waar je vertrekt. Zo begint onze geloofstocht daar waar we
ons bevinden. En als een gelovige
zich op weg begeeft, dan doet hij dit omdat hij hoopt op het eindpunt dat er is
en dat hij reeds met zich meedraagt.
Gecontroleerd op virussen en op inhoud door Sophos en MailMarshal
- (no other messages in thread)
Results generated by Tiger Technologies Web hosting using MHonArc.