preek Mailing List: homilie 24e zondag

[paul ghyssaert (p.ghyssaert]

24^e zondag door het jaar (met Lucas 15,1-10)

Dat het niet altijd klikt tussen mensen, weten we heel goed.

Zo begint het evangelie vandaag met een verwijt van de Farizeeën en de schriftgeleerden: ?Die man ontvangt zondaars en eet men hen?.

Het klikt dus niet tussen Jezus en de schriftgeleerden. Jezus krijgt het verwijt dat Hij omgaat met mensen die het niet zo nauw nemen met de wetten en de voorschriften. Voor Farizeeën en schriftgeleerden laat je zo?n mensen links liggen. Met hen mag je niets te maken hebben. Het zijn immers ?verloren? mensen.

Daar gaat Jezus helemaal niet mee akkoord. Voor God zijn mensen nooit ?verloren?. God gaat mensen niet vastpinnen op hun fouten. Zo illustreert de eerste lezing hoe het volk het verbond met God heeft verbroken. Dankzij de interventie van Mozes besluit God het volk nieuwe kansen te geven. Zo is God: de band met mensen wil Hij nooit breken. God beschouwt mensen nooit als verloren.

De evangelielezing gaat nog verder: God zelf neemt in Jezus het initiatief. Waar mensen zeggen ?veroordeeld? en ?verloren?, daar zegt God: ?gevonden? en gered?. Jezus praat fouten niet goed, maar kijkt zoals zijn Vader naar een dieper niveau in de mens. Hij kijkt naar het diepste verlangen in de mens.

 

Is het u ook opgevallen dat Jezus geen verwijten stuurt naar de Farizeeën en de schriftgeleerden? Wat doet Jezus? Hij vertelt parabels. Parabels zijn als spiegels. Als je er in kijkt zie je jezelf. Via je ogen kan je kijken in je eigen ziel en kom je voor de vraag te staan: Leef ik in vrede en liefde met God en mijn naaste??

De eerste spiegel gaat over het verloren schaap. We kennen allemaal wel zo?n afbeelding. In een van de oudste afbeeldingen draagt Jezus echter geen schaap, maar een bok: een ?bokkig? iemand van wie wij nogal gemakkelijk zeggen: Eigen schuld dat je verloren bent gelopen. Je moet het maar weten! Jezus reageert echter heel anders. Hij zoekt wat verloren is en brengt het terug in de gemeenschap.

Weer terug brengen in de gemeenschap, de verbinding herstellen, vooral met mensen die bokkige neigingen vertonen. Dat is de eerste spiegel. De kunst om oog te hebben voor mensen die dreigen uit de boot te vallen omdat ze verkeerde dingen hebben gedaan.

 

De tweede spiegel die Jezus ons voorhoudt is die van het verloren muntstuk dat als een tiende van haar schat wordt beschouwd. Als je erover nadenkt kom je tot de conclusie: het muntstuk kan er niks aan doen dat de vrouw het kwijtgeraakt is. De vrouw weet het. Het is haar eigen schuld dat ze het muntstuk is kwijt geraakt. Ze gaat het zoeken door haar huis schoon te maken. Maar met het schoonmaken van haar huis maakt ze als het ware ook haar geweten schoon. ?Waar ben ik het verloren, waar heb ik niet opgelet, wat heb ik gedaan?? Niet de schuld bij de ander leggen, maar diep in je ziel kijken en je herinneren hoe God met je op weg gaat en je nooit als verloren beschouwt.

Het deed me denken aan het de volgende verhaal.

God had een prachtige parel. Hij dacht: Waar zal ik hem verstoppen zodat niemand hem kan vinden.., in de diepste zee, of op de hoogste berg? Maar God was niet zeker van zijn zaak want hij had de mens zo geschapen dat hij persé wil vinden wat hij zoekt. Uiteindelijk besloot God om de parel te leggen in de harten van de mensen, want daar zouden ze pas op het allerlaatste moment zoeken.

Dat is de tweede spiegel die het evangelie ons voorhoudt. Wat je kwijt bent zoeken in je eigen binnenkamer.

 

Er is echter nog een derde spiegel, een derde parabel (die vandaag niet is voorgelezen). Het verhaal van de verloren zoon, ook wel genoemd het verhaal van de barmhartige Vader.

We kunnen niet voorkomen dat kinderen hun eigen weg gaan en verkeerde dingen doen. Wel kunnen we de deur altijd open houden en hopen en bidden en uitkijken of datgene wat je diep verlangt ook gebeurt.

Of zijn we zelf onze bestemming kwijt geraakt? Vergeten we dan niet dat God ons nooit als verloren beschouwd en steeds uitkijkt naar ons.

 

De parabels zijn als spiegels waarin wij een kwaliteit van leven kunnen vinden die vreugde teweegbrengt. Het komt er dus op aan dat we rustig durven zien wie we zijn en wie we hadden kunnen zijn. Meteen ligt hier de opgave. Geen mens zou zich in onze nabijheid mogen verloren voelen en hopelijk kunnen wij op iemand rekenen wanneer de onvrede zich van ons meester maakt.

 

Geïnspireerd op ?Tijdschrift voor Verkondiging? en ?Liturgische suggesties bij de zondagse eucharistieviering?.

Attachment: 24e zondag door het jaar.doc
Description: MS-Word document