preek Mailing List: zevende zondag door het jaar B

[Miguel Dehondt (miguel.dehondt]

Verder ‘broderend’ op een eigen tekst van lang geleden waarbij ik niet meer weet bij wie ik de oorspronkelijke inspiratie of stukken vond…

Graag… voor wie ter elfder ure nog iets op papier moet zetten.

 

Preek bij de zevende zondag door het jaar (b-cyclus)                               18-19 februari 2012

Lieve mensen,

ik weet niet hoe u erover denkt maar ik vind dit een ongelooflijk mooi verhaal. Voor mij is dit een verhaal waar ik heel veel inspiratie uit put voor mijn werk in de zorgsector.

Om te beginnen, die zieke, verlamde mens, die kom ik dagelijks tegen.

Ik denk aan al die mensen die door één of andere kwalijke ziekte zich beperkt of verlamd weten in hun levenskracht en niet meer kunnen wat ze willen doen. Maar het doet me uiteraard ook denken aan de vele mensen die door wat ze tegenkomen psychisch verlamd of geblokkeerd zijn. Denken we maar aan al die mensen die om de één of andere reden futloos zijn, uitgeblust, levensmoe, het niet meer zien zitten en - en hierin schuilt precies de verlamming - geen uitweg meer zien, vastzitten, geen stappen kunnen of durven zetten om uit hun isolement te geraken. Mensen gaan bv. gebukt onder een negatief zelfbeeld dat enorm verlammend werkt: "Ik kan niets; ze vragen mij nergens voor; daarbij als ik iets doe loopt het toch verkeerd af. 't Komt van mij ... ze zullen wel weer kritiek hebben. Door mijn schuld ..." allemaal gedachten die als een blok aan iemands been hangen en beletten om echt te leven. Gelukkig zijn er zoals in het Evangelieverhaal mensen die aandacht hebben voor wie om de één of andere reden verlamd is geraakt. Ze bieden zich graag aan om hun verlamde medemens een tijdje te dragen. Over die dragers wil ik het graag even hebben. Een drager is vooreerst iemand die aandacht heeft voor zijn medemens in nood. Dragers voelen mee en leven zich in in die moeilijke situatie en stellen hun draagkracht ter beschikking. En dat maakt de pijn draaglijker: "gedeelde smart, halve smart" zegt het spreekwoord. Dragers hebben allerlei namen en gezichten: echtgenoot of familie, professionele hulpverleners die zich met grote deskundigheid en toewijding inzetten, maar ik denk ook aan de vele vrijwilligers die zieken nabij zijn. En is het niet de roeping bij uitstek van ons gelovigen om elkaar te dragen; is het niet de eerste taak van onze kerkgemeenschap om elkaar te dragen in de goede en kwade dagen van het leven ? De Kerk dus als een soort draagberrie, waarbij wij allen een stukje van het draagzeil vasthouden. Dat dragen wordt nogal eens "ver-dragen". Er komt veel geduld bij kijken. Datzelfde verhaal voor de zoveelste keer aanhoren; zwijgend, beseffend je eigen onmacht, wetend dat je bij verlammingen zo weinig kunt forceren. Goed te weten dat ook dragers wel eens nood hebben aan een drager. Draagkracht is niet onbeperkt. Dragen is teamwerk, net zoals in het Evangelie. Geen eenmanszaak. Alleen samen lukt het. Maar dan zie je ook dat het voorbeeld van de één inspirerend werkt voor de ander. De dragers geven blijk van een bezetenheid die formidabel is. Echte vrienden geven het niet op, maar verbazen door hun creativiteit en vindingrijkheid: "door het dak ermee ..." Uiteindelijk is het dankzij hun vastberaden geloof en hun weigering om de verlamde op te geven dat deze laatste genezen wordt. Merkwaardig toch wel hun vertrouwen; een vertrouwen dat zo eigen is aan wie gelooft namelijk dat er steeds nieuw leven, een nieuw begin, toekomst mogelijk is. Het lijkt alsof Jezus zelf verbaasd is van hun inzet en vertrouwen. Van zulke geïnspireerde dragers kunnen wij veel leren. Bijvoorbeeld dat wij niet alles zelf moeten willen of kunnen dragen en oplossen. Ook hierin wijst het verhaal de weg. Ze beseffen dat het niet alleen een kwestie is van dragen en verdragen maar ook ‘verder dragen’, tot bij de Heer. Die mens hier in het verhaal is om de één of andere reden verlamd door een schuldgevoel. Die dragers beseffen dat en ze weten dat ze daarvoor bij Jezus, Gods zoon moeten aankloppen. Het verhaal inspireert mij om in verlammende, vastzittende situaties daar altijd aandacht voor te hebben. Want schuldgevoelens kunnen wel degelijk mensen verlammen en komen meer voor dan men denkt. God daarin betrekken kan heel bevrijdend werken. Hoe dan ook, als gelovige drager vind ik het mijn taak om mensen tot bij de Heer te dragen, door bijvoorbeeld een gebed, een gelovige woord, een religieus symbool of een gesprek. God laat het aan onze vindingrijkheid en creativiteit over hoe we dat het beste kunnen doen zonder te bruskeren of te forceren. Een drager mag zich in dit alles ook gedragen weten door God die hem of haar de nodige draagkracht, moed, geduld en vindingrijkheid zal geven. U ziet het, het is een heel inspirerend verhaal voor ons bezigzijn. Denk aan de drie woorden, dragen, verdragen en verder dragen in je zorg voor je medemens en besef dat je daarmee enorm schoon werk kunt doen ten aanzien van de vele verlammingen die mensen meemaken en teisteren. Hopelijk is dit verhaal voor u net zo aanstekelijk en inspirerend als het is voor mij.