preek Mailing List: 7de zondag

[Heidi Deceuninck (Heidi.Deceuninck]

Weet je wat ik altijd zo fijn vind aan de lezingen: ze gaan over ons.

Dat is eveneens ook het teleurstellende: ‘ze gaan over ons’.

Er staan prachtige zinnen in: ‘Heb je naaste lief als jezelf’ (L1)

en vooral:

‘De Heer laat de zon opgaan over rechtvaardigen en onrechtvaardigen’.

Dit is dus over ons.

U en ik meestal rechtvaardig en soms - een beetje onrechtvaardig maar gezien onrechtvaardig nooit een beetje is-

dus soms ook onrechtvaardig.

Leven met rechtvaardigen en on rechtvaardigen: het is niet simpel

leven met jezelf rechtvaardig en on rechtvaardig: nog veel minder. (Nog een geluk dat de zon voor ons allen opgaat.)

En verder heeft dat evangelie het over vergeven.

Wij, allen, vergeven aan elkaar, aan onszelf in rechtvaardige en onrechtvaardige dagen.

Die vergeving is soms: genereus en gratuite,

soms: een oog voor een oog, een tand voor een tand,

er zijn ook gevallen van ‘Ongebreidelde straf’,

treiteren, pesten, stalken, -hoe het ook noemt- gewoon niet ophouden met straffen …

Deze zijn echt -om het FaceBook-termen te zeggen- ‘niet leuk’.

Maar ze zijn er wel.

En die zon gaat op over allen: ‘goeden’ en ‘slechten’. (Het regent trouwens ook over allen.)

Binnen dit leven wordt ons gevraagd vergeving te schenken,

binnen dit leven worden ogen en tanden uitgewisseld.

Het één zou moreel superieur zijn tegenover het andere.

Toch denk ik dat er een wissel steekt, zoals er een wissel in onszelf steekt (rechtvaardig en on rechtvaardig).

Een wissel met kansen en herkansingen.

Wie kinderen heeft kent vergeving ‘gratuite en genereus’,

heel veel vergeving én bescherming.

• Een schopje uit colère. Doe het nog maar een keer. Rode  wangetjes van besef.
• Of een kind foefelt toch een keer met centen. Na een gesprek vertrouw je opnieuw geld toe…

en soms: een oogje voor een oogje, een tandje voor een tandje

Een kind moet toch weten wat het aanricht. Het besef begint klein.

Toen mijn zoon nog een zoontje was, beet hij eens een ander kind. Onmiddellijk zei hij schuldbewust: ‘het was niet zo hard’. Dat kan wel. Maar toen ik hem aanbood terug te bijten en beloofde dat maar even hard te doen. Hij bedankte vriendelijk. Het idee van die tand voor tand leek hem niet nodig. Het hielp wel bij het inzicht.

Hetgeen we spontaan doen voor en met onze kinderen

is niet zo simpel om te zetten naar ons samenleven.

Vergeven aan elkaar is een ‘ware opdracht’,

Het staat er ook zo mooi in het evangelie: ‘Maar Ik zeg u:…’

vooral als je weet hebt van de gelijke zon én die rechtvaardigen en die onrechtvaardigen.

Bij vreemden valt die onrechtvaardigheid zo op. Ze staat in ons geheugen gegrift.

Bij vergeving denken we ook vaak vergeten. Vergeten….

Toch wel opmerkelijk! Er staat nergens wie vergeeft, moet vergeten.

• Integendeel wie zijn rechterwang aanbiedt, moet weten wat hij doet.

Zijn rechterwang aanbieden: als de klap komt, doet -gelijk hoe- pijn en de vernedering nog meer.

• Wie een extra kilometer loopt, weet heel goed dat hij die kilometer aankan.

Het is geen naïef gedoe. Al komt het zo over.

Het is wel overwogen en moeilijk.

• Vergeef eens iemand die je iets misdeed.

Hoe hou je je mond over het gebeurde zonder het te ooit vergeten,

zodat een nieuwe toekomst kan ontstaan, zodat je de zon die er is ‘ziet opgaan.

• Wordt eens vergeven van een serieuze fout.

Hoe blijf je rechtstaan in de schaamte, in de schande.

Er staan ook vier voorbeelden. Een veelheid zoals vergeven zelf is.

Soms is het beter een kilometer mee te gaan,

Soms is het beter te zwijgen en de wang te kiezen,

Soms… en jij moet weten welke soms het op dat moment moet zijn…

Het vraagt oefening: veel en een leven lang.

Maar als we op gepaste wijze kunnen vergeven,

als we op een gepaste wijze vergeving mogen ontvangen,

dan voel je de zon die opgaat over allen -rechtvaardigen en onrechtvaardigen-.

dan voel je dat je een ander zo lief kan hebben als jezelf (L1). Amen

 

 

 

 

---

Dit e-mailbericht bevat geen virussen en malware omdat avast! Antivirus actief is.