preek Mailing List: Preek bij de 18e zondag door het jaar (a-cyclus)

[Dehondt, Miguel (Miguel.Dehondt]

Lieve mensen,

Iemand wilde weten hoe het er aan toe ging in de hemel en in de hel. Zijn wens ging in vervulling toen hij op ’n nacht gewekt werd door een engel die hem meenam voor “’n hemel en hel trip”. Eerst gingen ze op bezoek in de hel. Tot zijn grote verbazing zag hij geen duivel of saters en ook geen eeuwige vuren waarin mensen brandden. Wel zag hij “een gigantische zaal vol eettafels en elke tafel was volgeladen met de verrukkelijkste gerechten, schalen met het sappigste fruit, hoog opgestapelde taarten, de beste wijnen en de zachtste kazen. Zo ver hij kon zien zag hij mensen aan deze beladen feesttafels zitten. Om jaloers op te zijn, tot zijn blik op hun armen viel. Die waren vanaf hun schouders helemaal veranderd in vorken. En deze vorken waren zo lang dat, hoezeer de feestgangers er ook hun best voor deden, ze niet in staat waren het voedsel naar hun mond te brengen. Hun vruchteloze pogingen waren zo frustrerend dat ze paars zagen van woede, haat en honger.” (Verhaal: De maaltijd in hemel en hel. Happinez, jg.2, nr. 6. Uitgave van Magazines vof, Baarn, 2004.)

Hierna nam de engel de man mee naar de hemel. Opnieuw was de man verbaasd want op het eerste gezicht zag de hemel er precies hetzelfde uit als de hel: dezelfde lange tafels vol uitgelezen spijzen en gerechten. “Zelfs de feestgangers zagen er identiek uit: ook bij hen waren de armen veranderd in onhandige, lange vorken. Even dacht de man dat de engel een flauwe grap met hem uithaalde, totdat hij nog eens goed keek en het verschil opmerkte. De mensen in de hemel waren niet kwaad of hongerig, integendeel, ze lachten allemaal en waren goed doorvoed. Want deze mensen gebruikten allemaal hun lange gevorkte armen om hun buren te voeden. Ze werkten samen, ze hielpen elkaar en deelden het fantastische eten, zodat ze allemaal in gelijke mate aten, dronken en plezier hadden.” (zie hoger)

Misschien kende u het verhaal of had u het ook al eens gehoord. Ik vind dat het goed aansluit bij het evangelie van de broodvermenigvuldiging, al zou ik eigenlijk liever hebben dat men het heeft over brood-‘deling’ in plaats van brood-‘vermenigvuldiging’. Is het niet zo dat  wanneer men kan delen er een vermenigvuldiging plaatsgrijpt?  Dat is de logica van de ‘caritatieve’ wiskunde: delen wordt vermenigvuldigen. Stel je voor dat diegene van wie de vijf broden en twee vissen was, niet had willen delen, dan was men ook nooit tot vermenigvuldigen gekomen. En als men niet wil delen dan is het leven een hel.

Nu misschien er toch maar even op wijzen dat ‘delen’ niet zo evident is. Ik hoorde de psychologe zeggen terwijl we in groep rond de tafel zaten “Allé vooruit, ’n rondje delen, wil iedereen eens zeggen hoe hij zich voelt. Gooi het maar in de groep.” ’n Goedbedoelde vraag en mooie oefening maar mijn keel snoerde dicht en ik begon te zweten. Herkenbaar ? Hebt u ook zo van die momenten dat je niet tot delen komt ? Dat je niet kunt verwoorden wat je voelt en denkt: positieve gedachten, complimentjes of ook kritiek, wat je eigenlijk zou moeten zeggen maar niet durft.

Naast het niet kunnen delen, heb je ook het niet mogen delen. “Jij moet zwijgen !” Of iemand denkt: Als ik zal zeggen dat ik het mooi vind… dat ik gelovig ben, … dat ik deze mening heb, zullen ze me uitlachen of scheef bekijken. Je mag dit wel denken maar niet zeggen. Of wat denk je van de uitspraak van ’n collega die wat gefrustreerd was van de weinige respons op de vormselwerking: “Dat is eten willen geven aan gasten die geen honger hebben.” U gaat met mij akkoord dat het bij het delen om veel meer dan voedsel gaat. Wat als men geen honger heeft ? En dat bij het niet willen maar ook bij het niet kunnen of mogen delen het leven een hel is. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me te weinig gerealiseerd heb hoe wezenlijk het delen is: het is veel meer dan een plicht of een oproep vanuit compassie. Het is dé voorwaarde tot geluk. De hemel (of anders gezegd het hoogste geluk) is daar men alles met elkaar kan, wil of mag delen. Geen wonder dat Jezus heel zijn leven op het Laatste Avondmaal op die manier heeft samengevat en men er het belangrijkste sacrament heeft in gezien.

 

Miguel Dehondt