preek Mailing List: preek bij de 13e zondag door het jaar B

[Dehondt, Miguel (Miguel.Dehondt]

Het was een goed idee van de evangelist Marcus om beide wonderverhalen samen te zetten in een compositie met veel zin voor drama en dynamiek. Je ziet het zo voor je gebeuren. Een zekere Jaïrus smeekt Jezus om zijn kind te redden. Jezus zet zich op weg en ‘en passant’ raakt een vrouw Hem aan en wordt genezen. Twee vrouwen worden genezen, de één ‘n puber, de ander een rijpere vrouw al lang op de sukkel. Men mag volgens de liturgische voorschriften het middelste stuk, de genezing van de bloedverliezende vrouw, eruit weglaten kwestie van het Evangelie niet te lang te maken voor de toehoorders maar dit vind ik oneer doen aan die vrouw. Dan doet men net hetzelfde als wat de maatschappij in haar tijd deed: haar aan de kant schuiven. Ze hoort er niet bij… toen niet omdat men dacht dat iemand die bloed verloor onrein was, nu weer niet omdat we geen tijd hebben om naar haar opwekkend verhaal te luisteren. Veelzeggend. Zou dat mens nu geen GAS-boete krijgen wegens het verstoren van de openbare orde waar ze niet in thuishoort ? Nu, genoeg cynisme. Laten we net zoals Jezus aandacht hebben voor haar, haar recht doen, haar in het daglicht plaatsen en haar prijzen om haar uithoudingsvermogen, moed en levenswil. Al was het in haar geval wellicht de moed der wanhoop. Ze had niets meer te verliezen want door de ziekte was ze al alles kwijt: niet alleen een fortuin aan dokters, maar ook familie en vrienden (want ze werd uitgesloten uit het maatschappelijke leven ten prooi aan eenzaamheid en schaamte), en last but not least en in directe relatie met al het voorgaande, haar zelfbeeld. Wanhopige mensen zijn tot alles in staat. (Vandaag de dag kruipen ze met honderden in gammele bootjes…) Ze was alles kwijt behalve haar vertrouwen in haar redder, die Jezus, waar ze alleen maar goeds over gehoord had. Ze moest en zou Hem ontmoeten, nee dat laatste was zelfs voor haar nederige ziel niet nodig; alleen Hem even aanraken, ja, dat was voor haar al meer dan voldoende om opnieuw tot leven te komen, er weer bij te horen. En wat er toen gebeurde… noem het een shocktherapie, een magic touch, een coup de foudre. Het is voldoende om haar tot kind en familie van Jezus te maken (Hij noemt haar dochter), en haar een plaatsje in de wereldliteratuur en de geschiedenis te geven. Je kunt iemand vastnemen en je kunt ook iemand aanraken … zoals God de Vader Adam in het beroemde schilderij Michelangelo in de Sixtijnse kapel, waardoor met de vingertoppen een nieuwe wereld, nieuw leven wordt geschapen. Dat gebeurt ook hier. En dan heb ik nog niets gezegd over het vallen en opgetild worden, de bevrijdende, genezende  woorden… in dit opwekkingsverhaal gebeurt ontzettend veel, maar niets toevallig want zonder verlangen aan de ene kant en aandacht, zorg aan de andere kant had het nooit plaatsgegrepen. En dan hebben we uiteraard ook nog Jaïrus en zijn doodzieke dochter. Zijn naam zou betekenen ‘God zal opwekken’ waardoor de schrijver meteen met de deur in huis valt. Jaïrus heeft hier in het verhaal niet alleen als enige een naam, hij had ook een naam en reputatie als overste van de synagoge. Maar hier is hij op de eerste plaats ‘vader’, wanhopig, klein en onmachtig bij de ziekte van zijn dochtertje. Welke ouder zou niet alles doen voor zijn of haar kind ? Onvoorwaardelijke liefde heet men dat. Hij gaat letterlijk door de knieën. Niet onbelangrijk want zonder zijn overgave, smeekbede, vertrouwen was er van de reddingsoperatie niets in huis gekomen. Onverschilligheid doodt; gedrevenheid, liefde en toewijding maken het verschil. Nu, het kost geen moeite om heel dit wondergebeuren te ontkrachten waardoor wat ik net zei als naïef overkomt. In het verhaal zelf al wordt Jezus onthaald op gelach. Trouwens in sommige commentaren probeert men de meubels te redden door de ziekte te verklaren als een hypoglycemisch coma ten gevolge van een eetstoornis.  Alsof dit sceptici zal overtuigen. Talita koemi, ‘meisje, sta op’, ik zou het zo graag zeggen tot de vrouw van drie kinderen die momenteel op sterven ligt. Mirakels, we hebben er geen patent op. Maar ik zie hoe hulpverleners alles doen om die mensen op te vangen en te begeleiden. Ik zie hoe de troosteloze vader in al zijn onmacht en verdriet toch niet in zichzelf kruipt maar zich ontfermt over zijn kinderen… Ik bid dat hij en zij allen staande mogen blijven en ooit weer mogen opstaan ten leven, zich rechtend aan elkaar. Dit is niet in tegenspraak met wat we hier lezen… ik lees in dit verhaal wat er nodig is om ‘op te staan’ en ik zie dit bij die mensen aanwezig. Alleen is de weg soms lang en kan het niet zonder vertrouwen dat het mogelijk is en heel veel liefdevolle (en professionele) zorg. Daar wil ik voor bidden. Doen jullie mee ?

 

Miguel Dehondt

Attachment: 15-06-27 13e zondag door het jaar B.docx
Description: 15-06-27 13e zondag door het jaar B.docx