preek Mailing List: preek bij de 16e zondag door het jaar

[Dehondt, Miguel (Miguel.Dehondt]

Is nogal geschreven vanuit mijn eigen ‘herderen’ op de wei die ik sta. Voor wie er wat aan heeft …

Miguel

 

 

Lieve mensen,

de voorbije week nog kwam het naar boven in een gesprek met een patiënt: “Kun je er voor zorgen dat als ik op de bel druk, ik geen half uur moet wachten?” Ik denk, een terechte bekommernis en bron van angst van veel zieken, ook al begrijpt iedereen dat verpleegkundigen ook maar twee handen hebben en dat er om allerlei redenen altijd een chronisch gebrek is aan zorgverleners. Een herkenbaar iets dus voor al wie in de zorgsector zit of voor wie een ziekenhuisopname moet ondergaan. Er zijn teveel schapen en te weinig herders. We kunnen een klaagzang inzetten en wijzen op allerlei structurele tekorten maar dat zal geen zoden aan de dijk brengen. Af en toe mag ik in een palliatieve context met mensen een soort wilsbeschikking opmaken. Zoiets is gegroeid vanuit de wet op de patiëntenrechten en de euthanasiewet en heeft tot doel een zorgtraject tot het einde uit te stippelen dat zo goed mogelijk beantwoordt aan de wensen van de betrokkenen. Mensen willen niet af zien en ’t is goed dat we vanuit de vele medische mogelijkheden tot pijnbestrijding, we dat kunnen garanderen en zelfs juridisch kunnen onderbouwen. In de bijhorende folders kun je lezen dat je niet moet invullen dat je goed wil verzorgd worden “want dit is een patiëntenrecht.” Als er nu iets is wat mijn argwaan wekt, dan is het dat. Hoe kunnen we garanderen dat er mensen zijn nu, en vooral in de toekomst met de alsmaar schaarser wordende financiële middelen, die als een herder zorg dragen voor de schapen ? Want daar komt het op neer: van professionelen verwacht je dat ze als echte herders (en niet zoals deze in de eerste lezing waar Jeremia zoveel kritiek op heeft) zich geven met hart en ziel. Echte herders zijn zij die zich vanuit een soort roeping helemaal geven. Ze zien waar mensen dreigen kopje onder te gaan in eenzaamheid; ze ontfermen zich over wie verloren loopt in zijn eigen leven; ze detecteren de diepste angsten en bieden een schouder om op uit huilen, een zekerheid en vertrouwen dat je op hen mag leunen en steunen, op hen mag terugvallen, altijd en onvoorwaardelijk. Zulke herders hebben we niet alleen nodig in het ziekenhuis maar overal waar mensen rekenen op de goede zorg van anderen. Weet je, voor mij is in dat opzicht wat ouders voor hun kinderen doen, of omgekeerd kinderen voor hun ouders, familieleden en vrienden voor elkaar ook echt ‘herderen’, wellicht omdat hart en ziel daar meer in meespelen. Het is mooi als je op zulke herders kunt terugvallen. En toch kunnen we niet zonder professionele herders. Heel de recente Griekenlandcrisis wijst er ons op dat politiekers en bankiers best uit het beste herdershout gesneden zijn met een geweten en verantwoordelijkheidszin voor heel de kudde en niet voor eigen profijt. Gelukkig ze bestaan nog, die goede herders, van nature, uit roeping, professioneel, naar wie we terecht opkijken. Maar kennen we ze voldoende ? Wie zijn onze rotsen in de branding ? En waarderen we ze ? Zijn we dankbaar genoeg of vinden we het allemaal maar evident en vanzelfsprekend want het is hun taak, en als het professionelen zijn zeggen we: ze worden er voor betaald… Ondank is vaak ‘s werelds loon.

Herders zijn ook maar mensen, al zijn sommigen door hun toewijding en zorg helemaal beeld van de Goede Herder waar de Bijbel zo lyrisch over doet.

Lang voor het woord burn-out nog moest uitgevonden worden, gebiedt Jezus alle herders om af en toe de rust en de stilte op te zoeken. ‘Zorg voor de zorgenden’, noemt men nu zoiets. Je kunt niet blijven geven. De batterijen moeten af en toe opgeladen worden. Het is goed als herder te weten bij welke herder jezelf mag thuiskomen en op krachten komen. Jezus deed dat bij zijn Vader, ver weg van de drukte en de mensen, in de stilte van het gebed. Zo leerde Hij het ook zijn vrienden. Maar het bloed kruipt waar het niet laten kan. Hij ziet al die mensen die hen gevolgd zijn, ziet en voelt hun noden en schiet weer in gang. Foei, Jezus, je geeft hier nu echt niet het goede voorbeeld. Je zou het kunnen beschouwen als een valkuil maar eigenlijk is het wel mooi dat Hij doet wat een echte herder altijd doet: zijn hart volgen.

Ik denk aan die ouders die eindelijk eens zonder kinderen op reis gingen, quality-time, je weet wel, en na enkele dagen van miserie terug naar huis reden omdat ze hun kinderen misten.

Nu, we zijn niets met herders die hun grenzen niet kennen en daardoor uitgeblust geraken maar ook niets met herders die geen hart hebben en alleen maar aan zichzelf denken.

De waarheid ligt zoals steeds in het midden. Maar als je ’t mij vraagt: “wie zich verliest in z’n passie, heeft minder verloren dan wie z’n passie verliest.” Gepassioneerde, gedreven herders … laten we ze koesteren. 

Attachment: 15-07-18 Preek bij de 16e zondag door het jaar.docx
Description: 15-07-18 Preek bij de 16e zondag door het jaar.docx