Wij vieren dat op zondag.
Met vriendelijke groeten.
Sacramentszondag 14 juni 2009
Op deze zondag vieren we Sacramentsdag, het feest van de instelling van de eucharistie. Het is alsof de Kerk niet goed weet hoe de mensen er aan te blijven herinneren wat op die eerste Witte Donderdag is gebeurd. We hebben dat al herdacht op Witte Donderdag. Jezus heeft daar een teken willen stellen van zijn mateloze verbondenheid met zijn leerlingen.
Mensen kunnen maar kennis en gevoel opdoen door te kijken, door te luisteren, door te voelen, door te raken en te ruiken. Wij hebben doodeenvoudige dingen of handelingen nodig om er ons leven mee uit te drukken. Liefde, haat, vergeving, verzoening, bewondering, verdriet en vreugde: hoe drukken wij die uit? Door kleine tekens met ons lichaam. Een glimlach, een traan, een zucht, een blik, twee handen die elkaar aanraken, een paar zachte woorden, stilte... Zó gaat de mens in het leven langs het zichtbare naar het onzichtbare, van het gesprokene naar het onuitspreekbare, langs het lichaam naar de geest, naar het hart?
Waarom zou dat nu anders zijn in onze godsdienst? Wij veranderen niet van natuur tegenover God. Wij blijven wie wij zijn. De meesten onder ons kunnen God enkel bereiken langs uiterlijke tekenen, langs de sacramenten van de kerk. God komt naar de mens langs het menselijke.
Zo gebruikt Jezus brood en wijn om in die eenvoudige, alledaagse tekens duidelijk te maken dat Hij zijn leven en zijn liefde aan ons geeft. En dat Hij dat blijft doen op alle plaatsen en in alle tijden.
Al tweeduizend jaar lang stellen mensen dezelfde tekens, ze spreken dezelfde woorden uit, altijd opnieuw ?tot zijn gedachtenis?. Dat is een rite die altijd terug komt, steeds opnieuw, ?te zijner gedachtenis?.
Het gebeurt wel eens dat mensen na een viering komen zeggen: ?dat was een mooie viering?. Dat charmeert wel eens en dat zet ons aan om er altijd een mooie en intense viering van te maken. Maar ooit reageerde iemand door de zeggen: maak er nu een mooie viering van in je leven.
Bij Paulus, in de eerste Korinthiersbrief, lezen we echters iets wat de andere evangelisten niet melden. Jezus zegt: doe dit tot mijn gedachtenis.
Dit wil zeggen leef naar mijn voorbeeld, naar mijn manier van doen: delen en geven.
Onze vieringen zullen maar echt mooi zijn, levensecht, als we doen wat Hij gedaan heeft, als we leven in zijn geest.
We hebben onze plicht als christen niet vervuld als we heel vroom en vol aandacht ?s zondags de viering volgen; we zijn geen christen omdat wij houden aan een steeds weerkerende rite op zondag, onze vieringen zijn niet mooi omdat ze in een gezellige sfeer gecelebreerd worden. We zijn wel christen als we doen wat Jezus gedaan heeft, als we leven zoals Hij het ons heeft voorgedaan.
We zijn christen als we samen werk maken van de droom van Jezus Christus: opdat alleen één zouden zijn... Want dat was het gebed bij uitstek van Jezus op die avond voor zijn dood. Christen zijn is men nooit alleen.
Bie Boon
telenet.be)