Wij vieren Sacramentsdag op zondag... Vandaar.
Houd er de moed in! Het loont de moeite.
Sacramentszondag
Elke zondag komen we samen in onze parochiekerk om eucharistie te vieren. Miljoenen mensen doen dat vandaag over de hele wereld, al twee duizend jaar lang. Wij zijn dus met velen om dat te doen. Het is allicht een van de oudste ?ritussen ? uit de geschiedenis van de mensheid. Hoe komt het toch dat zoiets voort bestaat?
Op een cruciaal moment van zijn leven, de avond voor zijn dood, houdt Jezus naar goede traditie een paasmaaltijd. Al eeuwenlang houdt elk joods gezin een paasmaal waarbij de tafelgenoten de herinnering oproepen van de bevrijding uit de slavernij van Egypte: hét grote feit uit de geschiedenis van het volk van Israël. De dienst van God bracht bevrijding voort. Dat is het Joodse Paasfeest. Jezus, die zelf een Jood is, viert dat Paasfeest van bevrijding. Niet alleen de bevrijding uit Egypte, ook de bevrijding uit de slavernij van het kwaad. De dienst van God maakt de mensen vrij van al wat hem neerhaalt. De dienst van God verheft de mens.
Zoiets moet gevierd worden aan tafel. Het is dus een heel normaal gebeuren, dat Laatste Avondmaal.
En toch is dat Laatste Avondmaal heel anders dan elk ander Paasmaal. Het is het begin van iets heel nieuws. Jezus vraagt aan zijn leerlingen dat ze moeten blijven samen komen in zijn Naam, altijd, en dat ze moeten herhalen wat Hij gedaan heeft om Hem te gedenken. Allicht hebben de apostelen helemaal niet beseft wat er toen precies gebeurd is. Zeker is echter dat zij deze laatste wilsbeschikking van Jezus Christus trouw zijn gebleven. En dat gaat nu nog altijd door. Wij blijven samen komen rond brood en wijn en doen wat Hij gedaan heeft.
Maar wat heeft Hij gedaan?
De instelling van de Eucharistie is niet los te denken van de voetwassing waarmee het Laatste Avondmaal begonnen is. Eens had Jezus gezegd: "Ik ben niet gekomen om gediend te worden maar om te dienen." (Marcus 10 45) Hij stelt op die eerste Witte Donderdag een symbolische daad die echter boekdelen sprak in die tijd.
Voor een maaltijd was het de gewoonte de voeten te wassen van de gasten. Dat was de taak van de huisknecht of van de slaaf. Hier is het de gastheer zelf die de voeten wast van de apostelen. Hierdoor geeft Jezus opdracht aan de apostelen dienaars van mensen te zijn en geen heren. - Ik ben er niet zeker van dat die opdracht steeds vervuld werd.
Aan tafel neemt Hij dan het brood en de beker. Hij stelt een gewone daad die een buitengewone betekenis krijgt. De gastheer breekt altijd het brood. Maar Jezus zegt: Doe hetzelfde en deel het steeds opnieuw met anderen, want dit is Mijn Lichaam, zo is mijn leven; gebroken om gegeven te worden. Hoe dat precies mogelijk is heeft nog niemand kunnen verklaren. Zeker is dat dit gebaar een uitzonderlijke betekenis heeft. Op een moment dat Hij letterlijk zal overgeleverd worden aan de willekeur van haatdragende mensen, geeft Jezus Christus met dit gebaar het beste van zichzelf. Het is een totale overgave zodat het leven van Jezus zeer kwetsbaar wordt. Hoe dit precies gebeurt kan ik niet verklaren maar ik kan toch proberen er de zin van te begrijpen.
Vriendschap en liefde drukken we vaak uit door iets aan te bieden. Een kind dat aan zijn moeder voor Moederkesdag een tuiltje veldbloemen geeft, of een man die voor zijn vrouw een ruikertje rozen meebrengt, schenken veel meer dan die bloemen die vijf euro kosten en toch zo vlug zullen verwelken. Wanneer we bloemen schenken aan iemand geven we onze sympathie, onze vriendschap, of beter we geven iets van onszelf, we geven onszelf. Iets in die aard - maar veel sterker - doet Jezus Christus, de avond voor zijn dood. Hij denkt niet aan zijn eigen tragische toekomst maar geeft ons de volheid van zichzelf om ons goed te laten voelen hoe veel Hij van de mensen houdt. Dat is misschien het heiligste moment in het leven van de Heer, omdat die daad echt heil brengt aan ons mensen. Daarom is communiceren in communio [in ver-eniging] treden met het heiligste wat bestaat, met dé heilige bij uitstek. .
Misschien hebben wij de communie te veel gebanaliseerd. We doen vaak mee met de hoop en communiceren omdat iedereen dat doet. Wij moeten terug het sacrale leren ontdekken. Ik heb de sterke ervaring dat het heilige in het leven van alledag ons meer en meer ontglipt, ook in de politiek. ?Liefde en het leven doorgeven is voor velen niet meer heilig, het is gecommercialiseerd, gedevalueerd tot iets waar je winst mee kan maken. Het leven in de moederschoot is voor velen niet meer heilig. De dood wordt ook iets banaal in plaats van een heilig moment. De sacramenten zijn niet meer heilig. Heilig zijn nog onze autonomie, onze vrijheid, onze keuze. Niet dat wat God wil is nog heilig maar dat wat mensen willen,? - las ik in een homilie.
Het is moeilijk om in zulke tijdgeest ons te laten doordringen van het sacrale, van de heilige bij uitstek: Jezus Christus. Ik vrees echter dat zonder zijn heil, zijn evangelie, onze wereld banaal wordt, koud en droevig. Ik heb zo de indruk dat dit toch wel het ergste kan zijn wat ons kan overkomen: te vergeten dat wij door God bevrijd zijn van al wat ons neerhaalt, en te denken dat wij het zonder zijn evangelie en zijn blijde boodschap kunnen stellen. Misschien kan dat voor sommigen. Maar ik althans kan niet zonder dit heil-zaam evangelie.,
Daarom is onze zondag ook heilig, heil-zaam. Want het is de dag van de ontmoeting met de grote gave Gods, met Jezus, de Christus, in de Eucharistie. Daarom zou elke eucharistieviering voor ons een verrijking moeten zijn, voor onszelf en voor de medemensen met wie wij - we mogen het gerust zeggen - verlossing uit het kwaad vieren.
Bie Boon Meise
telenet.be)