vierde zondag van de veertigdagentijd C | <– Date –> <– Thread –> |
From: Antoine Rubbens (Antoine.Rubbens![]() |
|
Date: Fri, 5 Mar 2010 01:58:16 -0800 (PST) |
Vader van twee zonen
(Lc. 15,11)
Op een pedagogische conferentie beeldden leerlingen het verhaal uit van de verloren zoon. Het is dertig jaar geleden. Ik zie nog dit klein baasje van het vierde leerjaar dat met prachtige mimiek de weg aflegde van de jongste zoon, die naar zijn Vader terugkeert. Een waardige opvolger van de verloren zoon, geschilderd door Jerome Bosch. Tijdens het internationaal eucharistisch congres in Québec kwam in een boeteviering de topper van Lucas. Wie vooral opviel, was de acteur in zwart deftig pak. Hij was de oudste zoon, die zo moeilijk de milde houding van zijn vader ten opzichte van de jongste kon goedkeuren. De beschouwingen van Henri Nouwen hebben velen geholpen om de parabel te verinnerlijken. H. Nouwen heeft urenlang vertoefd bij het beroemde schilderij van Rembrandt in het Hermitage/Sint Petersburg.
Daarmee zijn niet alle figuren vernoemd. Daar zijn de knechten en de meiden op
het erf. Zij hebben hun commentaar
bij alles wat daar gebeurt. Naar
wie gaat hun sympathie? Wat
verwondert, is dat Lucas, wiens evangelie veel plaats geeft aan vrouwen, van hen
geen melding maakt. Heeft hij haar
niet vermeld omdat God de bron is van alle vaderschap en moederschap? Jahweh vergeet zijn volk niet, zelfs al
zou een moeder haar kind vergeten (Jes. 66,13).
Er zijn zoveel situaties, waar mensen zijn uiteengegaan,
waar harde woorden zijn gevallen.
De parabel gaat over wie verloren is, over de opvang van het verlorene en
hoe moeilijk vergeven kan zijn. In
het leven van een verlorene steken veel kwetsuren. Een kwetsuur is geen zonde, maar aan
zonde is altijd een kwetsuur verbonden.
Filip Noël uit Averbode, kenner van het Lucasevangelie actualiseert wie
verloren is gelopen. Je treft ze
aan in onze steden, bedelend of liggend langs de straat. ?Sommigen leven er al jaren, geregeld
zie je kinderen die wellicht uitgebuit worden om mensen te ontroeren, zodat die
geld geven. Je komt ze tegen in
families en gezinnen, in conflicten tussen man en vrouw, tussen ouders en
kinderen; tussen kinderen onderling.
Mensen die andere dumpen vanuit egocentrische motieven. Mensen die anderen stalken,
profiteren, ongevoelig worden voor iedere ethische reflex. Verloren mensen zijn vaak gekwetste
mensen die geen blijf meer weten met hun gevoelens en vereenzamen. Vaak speelt de schuldvraag een grote
rol? (Bijbel en Bezinning, jrg 2006, n° 1).
De jongste zoon was ver weg
en diep gevallen. Hij
had als jongste het recht om een derde van zijn erfdeel op te eisen. Dat was geen kwaad. Vanuit psychoanalytische hoek kan gezegd
dat het opeisen van zijn erfdeel tijdens het leven van de vader overeenkomt met
een psychologische vadermoord. Ver
van huis, heeft de jongen honger.
Niemand geeft hem het eten dat de varkens krijgen. Waarom neemt hij dan zelf niet wat de
varkens krijgen (wellicht een soort bonen). Alweer zegt de psychoanalyse dat iets in
hem de jonge man belet zich te verlagen tot de wereld van de dieren. Bij deze terughoudendheid en dit inzicht
begint trouwens zijn terugkeer.
Zijn innerlijke monoloog is baatzuchtig, maar zet hem op weg. Het is niet gezegd dat het
ongeloofwaardig hartelijk onthaal van zijn vader alleen zou volstaan hebben om
hem op een hoger niveau op te tillen (Cahier Evangile 137). De jongen weet niet welke merkwaardige
vader hem opwacht.
?Wil je weten wat voor
een hoogst merkwaardige vader die man was?
Het merkwaardige schuilt dan precies in het feit, dat hij eerst in alle
ernst vader werd, omdat hij een verloren zoon kreeg. Andere vaders zijn gemakkelijk goede
vaders als het kind zich goed gedraagt, maar als zij verloren zoons krijgen,
zeggen zij: ?Ik wil zijn vader niet langer zijn, laat hem zijn eigen gang
maar gaan?. Maar deze vader,
deze merkwaardige man, wilde juist vader zijn voor zijn verloren zoon. Het is net alsof hij er niet eens zoveel
om gaf ook vader van de broer van de verloren zoon te zijn, van die goed
oppassende zoon. Merkwaardig!? (S. Kierkegaard,
De broer
van de verloren zoon).
De oudste zoon?
Hij mocht deelnemen aan het feest, maar heeft er moeite mee. Is hij binnengegaan? Zijn wij die oudste, onwennig, kwaad
omdat anderen vergeving krijgen.
Paus Benedictus besluit zijn overweging over de gelijkenis van de twee
broers en de barmhartige vader als volgt: ?Wie verbitterd is over Gods
goedheid is vanbinnen eigenlijk verbitterd over zijn eigen gehoorzaamheid. Die is niet onvoorwaardelijk. Heel diep van binnen zouden ze zelf ook
wel weggewild hebben naar de grote vrijheid. Er is iets van verborgen jaloezie om wat
de andere zich heeft kunnen veroorloven.
Zij hebben niet de weg afgelegd van de jongste zoon, de weg die hem
gezuiverd heeft, die hem heeft doen inzien wat vrijheid is en wat het betekent
om zoon te zijn. Eigenlijk beleven
ze hun vrijheid nog als knechtschap en zijn ze niet uitgegroeid tot zonen. Ook zij moeten nog een stuk weg
gaan. Die kunnen ze vinden als ze
eenvoudigweg doen wat God voorstelt
en met Hem feestvieren. In
de gelijkenis is het de Vader die ons door Christus toespreekt; wij zijn
thuisgebleven maar moeten ons van harte bekeren en blij zijn om ons geloof?
(Jezusboek, p. 204).
In Dresden is de Frauenkirche met haar prachtige koepel
uit het puin herrezen. De
restaurateurs wisten niet precies meer wat in de koepel te zien was. Zij hebben de vier evangelisten
uitgebeeld en de drie goddelijke deugden plus de barmhartigheid. Deze kerk werd opgebouwd dankzij giften
van overal, zowel van families van geallieerde soldaten, die de kerk
bombardeerden als van Poolse dorpen, die onder de Duitsers hebben geleden. Een sterk teken van verzoening.
God, barmhartige Vader, doordring met uw barmhartigheid al uw kinderen.
Antoine Rubbens
Gecontroleerd op virussen en op inhoud door Sophos en MailMarshal
-
vierde zondag van de veertigdagentijd C Antoine Rubbens, March 5 2010
- vierde zondag van de veertigdagentijd C Antoine Rubbens, March 2 2013
Results generated by Tiger Technologies Web hosting using MHonArc.